Αντώνης Πασβάντης «Τίποτα δεν γίνεται μόνο για εντυπωσιασμό. Όλα τα ακροβατικά έχουν λόγο ύπαρξης ενδυναμώνοντας την ιστορία και τα νοήματά της»
Για τη θεαματική τέχνη του τσίρκο και των εναέριων χορογραφιών μιλά ο εμπνευστής της μουσικοθεατρικής παράστασης «Το Ταξίδι της Ζωής»
Συνέντευξη στη Μαρία Τσιλιμιδού
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούν μικροί και μεγάλοι την εξέλιξη της ιστορίας. Φωτιές, ξυλοπόδαροι, ζογκλερικά, μονόροδα, εναέριες χορογραφίες και τολμηρά ακροβατικά συνδυάζονται με λόγο, τραγούδι, χορό και ζωντανή μουσική οδηγώντας σ’ ένα εντυπωσιακό «Ταξίδι της Ζωής». Το ομότιτλο έργο που έγραψε, σκηνοθέτησε και παίζει ο Αντώνης Πασβάντης -δίπλα σε ταλαντούχους performers του είδους- ανεβαίνει κάθε Κυριακή στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» (έως τέλος Μαρτίου). Έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή της κόρης του, της μικρής Αρετούσας Πασβάντη, αποδεικνύοντας ότι τα παιδιά όταν έχουν θέληση μπορούν να καταφέρουν όσα σε ‘μας τους μεγάλους φαντάζουν ακατόρθωτα ή επικίνδυνα. Και κάτι ακόμα, πως το ταλέντο είναι κληρονομική υπόθεση.
«Αν και δεν πιστεύω στην τύχη, εκείνη με έφερε σ’ επαφή με τον μαγικό κόσμο του τσίρκου και των ζογκλερικών. Φοιτητής ακόμα στη Λάρισα, πριν από δεκαπέντε χρόνια, είδα σ’ ένα πάρτι δύο κοπέλες να παίζουν με φωτιές. Αυτό ήταν! Στην αρχή ξεκίνησα ερασιτεχνικά, για δική μου ικανοποίηση. Ωστόσο, το μικρόβιο είχε μπει. Παράλληλα με τις σπουδές μου -ως τεχνολόγος γεωπόνος- πήγα σε δραματική σχολή, έμαθα σύγχρονο χορό και εντρύφησα στο σωματικό θέατρο. Αργότερα, στην Ισπανία και τη Γερμανία, ασχολήθηκα εντατικά με την τέχνη του τσίρκου και τα εναέρια ακροβατικά, φοιτώντας σε εξειδικευμένες σχολές. Έκτοτε προσπαθώ συνεχώς ν’ ανακαλύπτω εναλλακτικές μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. Είναι μια τέχνη, άλλωστε, που πρέπει να εξελίσσεις διαρκώς. Πάντως, το πτυχίο του τεχνολόγου γεωπόνου, το πήρα. Δεν μ’ αρέσει να αφήνω κάτι στη μέση…»
Πολυχρόνης Τόμπορης
«Δεν ξεκίνησα όντας ήδη αθλητής. Χωρίς κανένα εφόδιο, λοιπόν, π.χ. ρυθμικής ή ενόργανης γυμναστικής και μ’ ένα πολύ “σκληρό” σώμα, χρειάστηκε τεράστια προσωπική δουλειά για να φθάσω σε επαγγελματικό επίπεδο. Στη διάρκεια αυτής της πορείας υπήρξαν και σοβαροί τραυματισμοί. Αλλά ευτυχώς έχω αρκετό θάρρος και τρέλα για να τους ξεπερνάω. Όταν έπεσα, θυμάμαι, από τα πέντε μέτρα, το πρώτο πράγμα που έκανα όταν αποκαταστάθηκα, ήταν ν’ ανέβω πάλι στα πανιά και να δοκιμάσω την ίδια πτώση. Ήθελα ν’ αντιμετωπίσω το φόβο μου.»
«Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω το δικό μου στούντιο στα Άνω Πετράλωνα, όπου διδάσκω, μεταξύ άλλων, σωματική έκφραση σε πανιά σε ενήλικες και παιδιά. Εκεί κάνω καθημερινά προπονήσεις και πρόβες. Ως performer πρέπει να έχω τα δικά μου ολοκληρωμένα νούμερα με μπαλάκια, κορύνες, φωτιές, οτιδήποτε, τα οποία παρουσιάζω σε φεστιβάλ, δρώμενα, κοινωνικές εκδηλώσεις, μαζικά σόου. Μια “μαθητεία” που δεν τελειώνει ποτέ.»
Ειρήνη Αναστασίου
«Με το θέατρο για παιδιά είχα πάντα σχέσεις, συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις σχολείων, δήμων κ.α. Οπότε έχω εξοικειωθεί με το συγκεκριμένο κοινό. Ξέρω ποια είναι η ενέργεια των παιδιών και μ’ αρέσει να προσφέρω και να επικοινωνώ μαζί τους. Πέρυσι ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη παράσταση, καθώς ανέβαινε σ’ ένα μεγάλο θέατρο για όλη τη σαιζόν (σ.σ. ήταν οι «Ακροβάτες της Τύχης» στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» σε κείμενο και σκηνοθεσία της Κέλλυς Σταμουλάκη, μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και με την Ευρυδίκη σε ρόλο-έκπληξη).»
«Γράφοντας φέτος το κείμενο και τους στίχους των τραγουδιών για “Το Ταξίδι της Ζωής” είχα ήδη διαμορφώσει στο μυαλό μου και τη σκηνοθεσία. Πρεσβεύουμε ένα σύγχρονο θέατρο, αρκετά διαφορετικό από τις παραστάσεις που βασίζονται κυρίως στο λόγο. Από την άλλη, τίποτα δεν γίνεται μόνο για εντυπωσιασμό. Όλα τα ακροβατικά έχουν λόγο ύπαρξης ενδυναμώνοντας την ιστορία και τα νοήματά της.»
«Το ταξίδι αυτό ήταν ένα δύσκολο προσωπικό ταξίδι προς την ενηλικίωση και ωρίμανση που μπόρεσε να ολοκληρωθεί με την επιλογή των κατάλληλων συνεργατών. Συνοδοιπόρος και σύντροφος, πάντα δίπλα μου η Ειρήνη Αναστασίου που επιμελήθηκε της μουσικής επένδυσης. Έγραψε υπέροχη μουσική που αγκαλιάζει την κάθε σκηνή και μας μεταφέρει στον μαγικό κόσμο της παράστασης. Με σκληρή προσωπική της δουλειά από απλός μουσικός, που παίζει με cello και ακορντεόν ζωντανά, συμμετέχει και ως performer κάνοντας την νεράιδα της αλήθειας, όπου παίζει με σημαίες solo και μαζί σε ντουέτο, σε ένα μαγικό act. Οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι και συνεργάτες,όλοι τους πολυτάλαντοι επαγγελματίες που συμπληρώνουν και δημιουργούν μια μοναδική σύνθεση. Ο Σταμάτης Πακάκης δεν είναι ένας απλός ηθοποιός. Είναι τραγουδιστής της λυρικής και πολύ καλός μουσικός που παίζει φλάουτο επί σκηνής, τραγουδάει και χορεύει. Ο Μπλέικ ο παλιός ενεργός ζογκλέρ και καταπληκτικός ξυλοπόδαρος είναι η θετική ενέργεια της ομάδας πάντα χαμογελαστός και με όρεξη για δουλειά. Ο Πολυχρόνης Τόμπορης και η Αγγελική Μερεντίτη είναι το καταπληκτικό ακροβατικό ζευγάρι της παράστασης, από τους καλύτερους στο είδος τους στην χώρα μας. Ένα μοναδικό ζευγάρι που ο καθένας ξεχωριστά κάνει πολύ δύσκολα act. Ο Πολυχρόνης κάνει στηρίξεις στο έδαφος καθώς ισορροπεί σε κυλίνδρους (rola bola), χορεύει με την φωτιά, είναι ζογκλέρ και παράλληλα έχει και κείμενο ερμηνεύοντας τον εσωτερικό μας δάσκαλο. Η Αγγελική Μερεντίτη είναι καταπληκτική ακροβάτισσα με υπόβαθρο από την ενόργανη γυμναστική. Κάνει στατική κούνια (trapeze) και ντουέτο σε πανιά μαζί μου, ενώ είναι πολύ καλή ζογκλέρ. Έχει την ικανότητα ως performer να μεταμορφώνεται και να συμμετέχει σε κάθε απαίτηση και ανάγκη της παράστασης. Εν τέλει με τόσο ικανούς συνεργάτες το έργο γίνεται ένα συναρπαστικό ταξίδι που μας μεταφέρει στην μαγεία και τις απεριόριστες ικανότητες του ανθρώπου και αυτό είναι το θέατρο για εμένα και η ίδια η ζωή.»
«“Το Ταξίδι της Ζωής” μιλάει για τις ουσιαστικές αξίες που όλοι αναζητάμε στην καθημερινότητά μας. Για την αγάπη, το θάρρος, την εσωτερική δύναμη, το σεβασμό, τη διαφορετικότητα, τα φωτεινά στοιχεία που κρύβουμε μέσα μας και πρέπει ν’ αναδείξουμε τόσο σε ατομικό, όσο και κοινωνικό επίπεδο. Τι γίνεται, όμως, όταν εμφανίζεται ο ξυλοπόδαρος συμβολίζοντας την εξουσία; Όταν ο εγωισμός αρχίζει να μας καθοδηγεί κάνοντάς μας πλούσιους και δυνατούς, αλλά και άπληστους; Ώσπου έρχεται στο τέλος η φωνή της καρδιάς για να θυμίσει ποιος είναι ο πραγματικός λόγος ύπαρξής μας. Την έμπνευση για το συγκεκριμένο έργο μου την έδωσε η κόρη μου. Θέλησα να μιλήσω σ’ αυτόν τον άγγελο που ήρθε στη ζωή μου για όσα πραγματικά αξίζουν.»
«Η Αρετούσα, για μένα, είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Εκείνη συνεχώς μου γεννάει τρόπους πώς να γίνομαι καλύτερος για να είμαι και απέναντί της καλύτερος. Σαφώς και είμαι αυστηρός μαζί της, δεν συγκινούμαι εύκολα. Θέτω πολύ καθαρά το στόχο μου και δεν αφήνω να μ’ επηρεάσουν οι συναισθηματισμοί. Είναι πολύ εύκολο να κακομάθεις ένα παιδί. Αν δεν είμαστε εμείς πρώτα σταθεροί, πώς θ’ αποτελέσουμε το παράδειγμα;»
«Παίζει και η ίδια προς το τέλος της παράστασης. Άλλωστε, ακόμη κι ένα πολύ μικρό παιδί, τόσο εύπλαστο κι ευλύγιστο, έχει την ικανότητα να κάνει ζογκλερικά ή ακροβατικά. Αρκεί να του δοθούν τα κατάλληλα εφόδια που θα το εξελίσσουν σε υγιή άνθρωπο και δυνατό χαρακτήρα. Κι η τέχνη αποτελεί την ύψιστη τροφή του πνεύματος.»
«Σίγουρα το ταλέντο είναι και γονιδιακό. Το ζήτημα είναι πώς και αν θα καλλιεργηθεί. Η μητέρα της Αρετούσας είναι και εκείνη καλλιτέχνις, καθώς έχει εργαστεί για χρόνια ως κλασική μπαλαρίνα.»
«Δέος και θαυμασμό εισπράττουμε συχνά από τον κόσμο. Το δύσκολο, το ριψοκίνδυνο και το ακατόρθωτο μαγεύει τους θεατές, ανεξαρτήτως ηλικίας. Η αίσθηση πως αν και βλέπουν κάτι, την ίδια στιγμή δεν πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει στα αλήθεια. Μα αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει ο ακροβάτης. Κάποιον που ανεβαίνει στα άκρα και ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού.»
«Από τη φύση τους τα παιδιά θέλουν να παίξουν, να σκαρφαλώσουν, να κρεμαστούν. Έχουν όλη τη δύναμη, τη διάθεση, την τόλμη. Χωρίς να το αντιλαμβάνονται είναι οι καλύτεροι… ακροβάτες. Συχνά, μετά την παράσταση μου λένε πως θέλουν να δοκιμάσουν ζογκλερικά παιχνίδια, κωλοτούμπες, γέφυρες, ρόδες. Εμείς απλά τους δίνουμε το ερέθισμα. Κι εγώ, μικρός, όταν έβλεπα ταινίες του Μπρους Λι, προσπαθούσα μετά να τον μιμηθώ! (σ.σ. χρήσιμη πάντως η διευκρίνιση του Αντώνη Πασβάντη προς τα παιδιά στο φινάλε της παράστασης. Μην επιστρέψουν σπίτι τους και αρχίζουν να κρεμιούνται από κουρτίνες ή ανάψουν φωτιές).»
«Τα ακροβατικά προϋπήρχαν στην Αρχαία Αίγυπτο και την Ελλάδα. Από τα προχριστιανικά χρόνια χρονολογούνται αγαλματίδια και τοιχογραφίες που δείχνουν ανθρώπους να ισορροπούν μπάλες στα κεφάλια τους. Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί στη χώρα μας ατόνησε το συγκεκριμένο είδος θεάματος. Σε όλο τον κόσμο θεωρείται μια από τις δυσκολότερες τέχνες. Στη Ρωσία, στην Κίνα, στη Γερμανία λειτουργούν κρατικές σχολές επαγγελματικού επιπέδου. Εκεί καταφεύγουν και πολλοί Έλληνες, αρχικά για να σπουδάσουν και τελικά μένουν μόνιμα.»
Σταμάτης Πακάκης
«Το καλοκαίρι θέλουμε να περιοδεύσουμε «Το Ταξίδι της Ζωής» σε όλη την Ελλάδα. Μακάρι του χρόνου να καταφέρουμε να το ανεβάσουμε σε ένα θέατρο για όλη τη σαιζόν, όπου θα παίζουμε και για σχολεία.»
Περισσότερες πληροφορίες για «Το Ταξίδι της Ζωής» διαβάστε ΕΔΩ.
