Πέτρος Κουμπλής «Το να δημιουργείς από το μηδέν έναν ολόκληρο κόσμο σου προσφέρει μια ελευθερία που δεν έχεις στην υπόλοιπη ζωή σου»
Ο επιτυχημένος δημοσιογράφος μας συστήνει τον Μιλώ, ένα αξιαγάπητο στρουθοκαμηλάκι που μετά από πολλές περιπέτειες παραδέχεται πως «Δεν είμαι Φλαμίνγκο»
Συνέντευξη στη Μαρία Τσιλιμιδού
«Γεια σας. Είμαι ο Πέτρος Κουμπλής και θα σας πω ένα καινούριο ανέκδοτο. Μετά θ’ ακούσουμε το τραγούδι…» Αυτά και άλλα πολλά έλεγε σε ηλικία μόλις έξι ετών, ο γνωστός σήμερα δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός, ηχογραφώντας στο κασετόφωνο του σπιτιού του τις πρώτες του εκπομπές! Από πολύ μικρός, επίσης, έγραφε δικές του ιστορίες και τραγούδια, έπαιζε μουσική, ό,τι δηλαδή κάνει και σήμερα διατηρώντας την ίδια ορμή και λαχτάρα. Μόνο που πια δεν απευθύνεται στους γονείς ή τους κολλητούς του, αλλά σε όλους μας.
Ο παρουσιαστής του «Μένουμε Ελλάδα» και πολλών άλλων τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ έχει ήδη εκδώσει δύο βιβλία και μέσα στο καλοκαίρι ολοκληρώνει το επόμενο. Πριν από δύο σαιζόν ανέβηκε με επιτυχία το πρώτο του θεατρικό έργο για ενήλικες, έχει ήδη έτοιμο το επόμενο, ενώ αυτό τον καιρό τον ακούμε στα ερτζιανά κάθε μεσημέρι. Η αφορμή για να συζητήσουμε μαζί του ήταν το νέο του εγχείρημα, η μουσική κωμωδία για παιδιά «Δεν είμαι φλαμίνγκο», κάθε Κυριακή στο Θέατρο «104», έως τις 29 Μαΐου. Μια προσεγμένη παραγωγή, στην οποία ο πολυπράγμων Πέτρος Κουμπλής υπογράφει το κείμενο, τη μουσική και τη σκηνοθεσία. Μέσα από τον Μιλώ, ένα ασχημούτσικο στρουθοκαμηλάκι που ήθελε να μοιάσει στα όμορφα, αλλά σνομπ, φλαμίνγκο, μιλά με χιούμορ και τρυφερότητα για την αποδοχή του εαυτού μας, τη διαφορετικότητα, τη φιλία, τις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους.
«Αρκετές φορές στο παρελθόν έχω κάνει τηλεοπτικές εκπομπές κι έχω γράψει κείμενα για παιδιά. Σίγουρα το θέατρο είναι ένας διαφορετικός “κώδικας”, ωστόσο δεν ένιωσα καθόλου έξω από τα νερά μου. Πάντα ένιωθα οικεία στον κόσμο της φαντασίας. Όπως τα περισσότερα μοναχοπαίδια, έτσι κι εγώ, έβρισκα εκεί το καταφύγιό μου.»
«Το ν’ αποδεχθεί κάποιος τον εαυτό του είναι πιστεύω το κλειδί για όλη του τη ζωή. Όσο πιο νωρίς το καταφέρει τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να ευτυχήσει ο ίδιος αλλά και οι άνθρωποι που είναι γύρω του.»
«Απλά μου γεννήθηκε η ιδέα και κατάλαβα ότι είχα ανάγκη να την πω. Επέλεξα τη στρουθοκάμηλο λόγω του μύθου που τη συνοδεύει. Πως τάχα κρύβει το κεφάλι της στο χώμα όταν φοβάται, ενώ στην πραγματικότητα ξεκουράζεται. Συχνά, λοιπόν, φοβόμαστε να αποδεχθούμε τον εαυτό μας, να δούμε την αλήθεια, ν’ αντιμετωπίσουμε τους άλλους. Μέσα από το “Φλαμίνγκο” θέλησα να πω στα παιδιά να μη φοβούνται, να μη δέχονται οτιδήποτε τους λένε για τον εαυτό σας, ν’ ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι. Δεν υπάρχει ανθρώπινο πλάσμα που να μην έχει μεγαλείο μέσα του. Ακόμη και το στρουθοκαμηλάκι κουβαλά αυτή τη δύναμη, έστω κι αν δεν το γνωρίζει, έστω κι αν δεν είναι όμορφο, όπως τα κακομαθημένα φλαμίνγκο που το κοροϊδεύουν και το ταπεινώνουν. Γιατί όταν κινδυνεύσουν όλοι τους από τον άγριο Ξεπουπουλιαστή, ο Μιλώ είναι αυτός που θ’ αγωνιστεί να τους σώσει.»
«Οι μικροί θεατές βλέπουν την αδικία που βιώνει ο Μιλώ και αμέσως αντιδρούν. Κανένας, άλλωστε, δε γεννιέται ρατσιστής… Ξετρελαίνομαι με τις αυθόρμητες και αφιλτράριστες αντιδράσεις τους στη διάρκεια της παράστασης προκειμένου να τον υπερασπιστούν και να τον προστατέψουν. Γιατί τα παιδιά έχουν όλα όσα χάνουμε στην πορεία εμείς οι μεγάλοι, οι γεμάτοι εμπειρίες και ερεθίσματα: την αγνότητα, την ειλικρίνεια, τη δικαιοσύνη, την αγάπη. Μακάρι να τα διατηρούσαμε σε όλη μας τη ζωή. Εκείνα μπορούν να μας τα διδάξουν.»
«Ο καθένας μπορεί στη θέση του Μιλώ να φανταστεί όποιον θέλει. Το “Φλαμίνγκο” αντλεί αναφορές από τη σκληρή επικαιρότητα χωρίς όμως διδακτική διάθεση. Μέσα από το χιούμορ και την πλάκα μπορείς να μιλήσεις για τα πιο σοβαρά θέματα. Κι εγώ είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, κάτι που βγαίνει και στα γραπτά μου.»
«Όταν ένα κείμενο αγγίξει τα παιδιά τότε είναι πολύ καλό και για τους μεγάλους. Έστω κι αν κάθε ηλικία αντιλαμβάνεται διαφορετικά πράγματα, γελάει ή συγκινείται σε άλλες στιγμές. Το ότι φεύγουν γονείς και παιδιά με το ίδιο χαμόγελο είναι για μένα η μεγαλύτερη επιβράβευση.»
«Δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάποιον συγκεκριμένο ήρωα του έργου. Προφανώς για να τους δημιουργήσω, ο καθένας φέρει μια αλήθεια μου, κρυμμένη ή όχι. Από την άλλη πρόκειται για ένα παραμύθι, δεν είναι η ζωή μου.»
«Πάντα όταν γράφεις ανακαλύπτεις πράγματα για σένα. Το “Φλαμίνγκο” μου έβγαλε πολλά τρυφερά κομμάτια του εαυτού μου. Ένας φίλος μου, μου είπε χαρακτηριστικά ότι αποκλείεται να έχεις γράψει αυτό το έργο χωρίς να είσαι πατέρας. Κι εγώ δεν είμαι, ακόμα.»
«Στην περίπτωση του “Φλαμίνγκο” δεν είχα καθόλου δεύτερες σκέψεις πριν ξεκινήσουν οι παραστάσεις. Στη διάρκεια της επαγγελματικής μου πορείας μπορεί να είχα αμφιβολίες ή άγχος μπροστά σε κάτι καινούριο. Εδώ, πετούσα. Ήμουν τόσο χαλαρός, ενώ είχα να κάνω τα πάντα, που δεν με αναγνώριζα. Ήταν σαν να έχω πάρει ήδη ένα πρώτο χειροκρότημα από τα παιδιά με το που το ολοκλήρωσα.»
«Η σκηνοθεσία, αν και ήταν η πρώτη μου στο θέατρο, δεν με δυσκόλεψε. Είχα δημιουργήσει τόσο ξεκάθαρα τα πάντα στο μυαλό μου, αλλά είχα και εξαιρετικούς συνεργάτες που ό,τι φαντάστηκα το ενθάρρυναν δίνοντάς μου λύσεις. Χωρίς ομαδική δουλειά δεν προχωράς. Όλοι οι ηθοποιοί, επίσης, είναι από ακρόαση κι είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό. Γενικά πιστεύω ότι πρέπει να δίνεις την ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και δεν έχουν πρόσβαση σε σκηνοθέτες να δείξουν το ταλέντο τους. Και οι έξι ηθοποιοί που συμμετέχουν παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν διαρκώς. Τους θαυμάζω, όμως, για κάτι ακόμα. Για το πώς κουβεντιάζουν, φωτογραφίζονται, αγκαλιάζονται με τα παιδιά στο τέλος. Βλέπω εκείνη τη στιγμή πόσο αληθινοί και τρυφεροί είναι.»
«Κάθε παράσταση του “Φλαμίνγκο” είναι sold out. Η ζεστή ανταπόκριση του κοινού μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε και τη νέα σαιζόν στο Θέατρο “104”. Από τέλη Σεπτέμβρη θ’ ανεβαίνει κάθε Κυριακή για το κοινό και τις καθημερινές για σχολεία.»
«Όταν ήμουν πιτσιρικάς οι γονείς μου πάντα με παρότρυναν να είμαι δημιουργικός. Ζωγράφιζα, έγραφα ιστορίες, μουσική, τραγούδια. Ό,τι δηλαδή κάνω σήμερα, το έκανα περίπου και στα… έξι μου. Όσο κι αν ακούγεται αστείο. Στο πατρικό υπάρχουν πολλές κασέτες με εμένα μικρό να κάνω “εκπομπή”.»
«Σ’ εκείνη την ηλικία πρωτοπήγα στο ωδείο μαζί με τον πατέρα μου για να μάθουμε μουσική. Ή πιο σωστά για να μάθουμε… Beatles, όπως χαρακτηριστικά είπε στους υπεύθυνους. Ο πατέρας μου λατρεύει τη μουσική και επειδή μικρός δεν τα κατάφερε, το είχε απωθημένο. Έτσι γίναμε κι οι δυο μαθητούδια. Δεν είναι τυχαίο πως το πρώτο που έμαθα να παίζω δεν ήταν κάποιο γνωστό παιδικό τραγουδάκι, αλλά το Yesterday. Στα δέκα μου ήξερα όλο το ρεπερτόριό τους. Για μένα η μουσική ήταν μια αληθινή διέξοδος, κι όταν πήγε να γίνει μια ακαδημαϊκή, συμβατική υποχρέωση με συνεχείς εξετάσεις, σταμάτησα. Συνέχισα βέβαια να γράφω μουσική, για μένα, σχετικά κρυφά. Στο “Φλαμίνγκο” είχα γράψει πρώτα τα τραγούδια και μετά το κείμενο.»
«Το να δημιουργείς από το μηδέν έναν ολόκληρο κόσμο, με χαρακτήρες όπως εσύ επιθυμείς, σου προσφέρει μια ελευθερία που δεν έχεις στην υπόλοιπη ζωή σου. Τόσο στη δημοσιογραφία, όσο και στη συγγραφή, οι λέξεις γίνονται το όχημα για ν’ αποτυπώσω ό,τι βλέπω και αισθάνομαι, για να εκφραστώ. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, έχω την ανάγκη να είμαι ακριβής, αληθινός.»
«Πάντα είχε ανασφάλεια η δημοσιογραφία. Είμαστε λίγο σαν τους ηθοποιούς που κάθε σαιζόν ψάχνουμε για δουλειά, εάν π.χ. τελειώνει μια εκπομπή. Προσωπικά, δεν είμαι ανασφαλής, έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου χωρίς να είμαι θρασύς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω τις σκοτεινές μου στιγμές, ψάχνοντας το πραγματικό νόημα σε όλο αυτό. Οι συνθήκες είναι αντίξοες, αλλά μια ζωή έχουμε, αυτά είναι τα δεδομένα που πρέπει να διαχειριστούμε και να προχωρήσουμε. Και κάθε μέρα να δουλεύουμε τον εαυτό μας για να αντέχουμε.»
«Στην τηλεόραση μάλλον κλείνει ένα πολύ ωραίο κεφάλαιο, το “Μένουμε Ελλάδα”, που παρουσίαζα στην ΕΡΤ. Δυστυχώς η νέα διοίκηση δεν έχει φερθεί καλά σ’ αυτή την καθημερινή, ζωντανή, δίωρη εκπομπή που επί έντεκα χρόνια αγαπήθηκε από τον κόσμο και υπήρξε σημείο αναφοράς προσφέροντας στην επαρχία, στον τουρισμό, στους παραγωγούς. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την απόφαση, δεν ξέρω. Οι εποχές είναι δύσκολες οικονομικά, αλλά η δημόσια τηλεόραση έχει έναν διαφορετικό ρόλο να υπηρετήσει και μια συγκεκριμένη χρηματοδότηση. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει κάποιος πολύ σοβαρός λόγος και κάποιος να τον εξηγήσει.»
«Την ίδια στιγμή, πώς γίνεται μια δημόσια τηλεόραση να μην έχει πολλές ελληνικές παραγωγές για παιδιά; Όχι κινούμενα σχέδια από το εξωτερικό. Η γενιά μου μεγάλωσε με κορυφαίες ελληνικές εκπομπές. Δεν αρκεί να βάζεις αμέτρητους ανθρώπους απλώς να μιλάνε για τα πολιτικά, οφείλεις να επιδείξεις και άλλου είδους στόχευση.»
«Το “Μένουμε Ελλάδα” έχει την υπογραφή μιας έμπειρης ομάδας που δουλεύει τόσα χρόνια και γνωρίζει πραγματικά το αντικείμενο. Τους έχω εμπιστοσύνη. Ίσως κάτι καλό να κάνουμε κάπου αλλού. Δεν θα το αφήσουμε έτσι.»
Περισσότερες πληροφορίες για το «Δεν είμαι Φλαμίνγκο» διαβάστε ΕΔΩ.
