Είδαμε… “Το μαγικό βιολί” στο θέατρο Χώρα

Γοητευτήκαμε από το «Μαγικό Βιολί» στο θέατρο Χώρα

από την Ελίζα Κυρτσόγλου (θεατρολόγο-ηθοποιό-δημοσιογράφο)

Με κεντρικό πρωταγωνιστή την μελωδία ενός βιολιού, μια ευχάριστη μουσική παράσταση μαγεύει μικρούς και μεγάλους στο κέντρο της πόλης, στο θέατρο Χώρα.

Το «Μαγικό Βιολί» του Νίκου Ξανθούλη και της Μαριβίτας Γραμματικάκη αποδείχθηκε αληθινά μαγικό, καθώς η μουσική, το κείμενο, η κίνηση έδεσαν μεταξύ τους και έκαναν την παράσταση ξεχωριστή.

Ο Βασιλιάς Οράτιος απαγορεύει τη μουσική, το χρώμα, τη χαρά και οτιδήποτε μπορεί να κάνει τους πολίτες ευτυχισμένους. Έχει επιβάλει παντού να επικρατεί το γκρίζο που είναι στιβαρό χρώμα όπως ο ίδιος τονίζει. Οι πολίτες της Γκριζούπολης είναι φοβισμένοι, και δεν αντιδρούν αρχικά, καθώς όπως οι ίδιοι επισημαίνουν, η κατάσταση δεν αλλάζει, την έχουν πλέον συνηθίσει. Ο Έντυ, ο τρελός -που είναι εύστοχα, ο μόνος ντυμένος με χρώματα- είναι η μόνη διέξοδος της Ρόζας, της κόρης του Βασιλιά, η οποία είναι καταδικασμένη να ζει σ’ ένα σπίτι που αντί για λουλούδια, ο κήπος είναι γεμάτος πέτρες. Ο πατέρας της, δεν διστάζει να τη φυλακίσει, όταν μια μέρα την συλλαμβάνει να ακολουθεί τις μελωδίες του «Μαγικού Βιολιού».

Η εμφάνιση του Αμίρ του νέου μουσικού και η δύναμη του βιολιού του, θα ξυπνήσει σε όλους αναμνήσεις που θα επαναφέρουν τη χαρά, τα χρώματα, τις νότες και θα αναδείξει το μεγαλείο της αγάπης. Ο Βασιλιάς μόνος, συντροφιά με τον τρελό, ακούει το βιολί και οι αναμνήσεις έρχονται. Θυμάται την αγαπημένη βασίλισσα και για πρώτη φορά λέει στον τρελό πως φοβάται. Φοβάται να χαρεί γιατί δεν θέλει να πονέσει. Η δύναμη όμως της μουσικής, ξυπνά την καλοσύνη και την χαρά ξανά στον βασιλιά και όλη η πόλη το γιορτάζει με τραγούδι και χορό.

Ο θεατής μπαίνοντας στο θέατρο είναι ανυποψίαστος και αντικρίζει ένα λιτό, γυμνό σκηνικό και στο κέντρο το βιολί. Μόλις όμως ξεκινά η παράσταση, το μοτίβο αλλάζει εντελώς καθώς με τη χρήση της τεχνολογίας βλέπουμε ένα τρισδιάστατο σκηνικό εικονικής πραγματικότητας γεμάτο χρώμα και εντυπωσιακές εικόνες . Κυρίαρχο στοιχείο στο σκηνικό είναι η εναλλαγή γκρίζου και χρώματος, η εναλλαγή παραμυθιού και πραγματικότητας. Τα κοστούμια των πρωταγωνιστών είναι γκρίζα και σκούρα τονίζοντας έτσι τη μουντή πραγματικότητα. Μόνο ο Έντυ είναι ντυμένος με χρώμα, και η Ρόζα στα λευκά, δίνοντας έμφαση στον αγνό χαρακτήρα της.

Η εξαιρετική μουσική του Νίκου Ξανθούλη, που είναι το κυρίαρχο στοιχείο, δίνει ζωντάνια και ένταση στην παράσταση κάνοντας την δελεαστική και για τους πιο απαιτητικούς θεατές. Ο σκηνοθέτης, Γιάννης Κωνσταντακόπουλος κινείται μέσα στο πλαίσιο του παραμυθιού και κατορθώνει μέσα από αυτό να βγάλει αλήθειες που ενδιαφέρουν και επηρεάζουν όλους τους θεατές.

Η κίνηση των ηθοποιών που ανέλαβε η Έλενα Γεροδήμου, είναι εναρμονισμένη απόλυτα με την μουσική και το τραγούδι μετατρέποντας την παράσταση σ’ ένα νεανικό μιούζικαλ. Οι πρωταγωνιστές ερμηνευτικά γοητεύουν, αντίθετα στις στιγμές που τραγουδούν δεν είναι απόλυτα κατανοητοί. Σίγουρα το γεγονός πως δεν τραγουδούν ζωντανά αλλά playback δεν μπορεί να προσμετρηθεί ως θετικό στοιχείο. Θα μπορούσε τουλάχιστον η μελωδία του βιολιού να ακούγεται ζωντανά.

Το μήνυμα σαφές και επίκαιρο. Η Γκριζούπολη μπορεί να είναι οποιαδήποτε πολιτεία, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη της αλήθειας ή του παραμυθιού. Είναι ο τόπος που κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, εκεί όπου ζουν φοβισμένοι πολίτες. Το πέρασμα όμως στη χαρά και την ευτυχία προϋποθέτει γενναίους πολίτες που δεν τα παρατούν στη μάχη και δεν φεύγουν. Η παράσταση αποδεικνύει πως ο καθένας μας όπου και να βρίσκεται πρέπει να προσπαθεί να φτιάξει “τη συνθήκη της ζωής σου με συστατικά όλα όσα θα έπρεπε να σου ανήκουν. Να διεκδικείς και να αγωνίζεσαι για όσα κάποιοι προσπαθούν να σου στερήσουν”.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση δείτε ΕΔΩ.