Είδαμε…«Το Kαπλάνι της βιτρίνας» στο θέατρο Αβάκιο

Επίσημη πρεμιέρα έκανε η επιτυχημένη παράσταση «Το καπλάνι της Βιτρίνας», στο θέατρο Αβάκιο. Η παράσταση συνεχίζεται για 2η χρονιά, μετά από την περσινή επιτυχημένη πορεία της και τη μεγάλη αποδοχή του κοινού. Πολλοί λαμπεροί καλλιτέχνες, αλλά και φίλοι του παιδικού θεάτρου, έδωσαν το παρών και χειροκρότησαν τους εξαιρετικούς ηθοποιούς.

Ανάμεσα στους καλεσμένους, ήταν φυσικά και η ίδια η συγγραφέας κα Άλκη Ζέη, όπου παρακολούθησε με χαρά την πρεμιέρα, και αναπόλησε τα παιδικά της χρόνια στο «Λαμαγάρι», όπως η ίδια ανέφερε.

Το Καπλάνι της βιτρίνας, διασκευάστηκε από την Ανδρομάχη Χρυσομάλη, διατηρώντας το λόγο, το ύφος και την ατμόσφαιρα του κλασσικού αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος της Άλκη Ζέη.

Βρισκόμαστε στο 1936. Η Μέλια και η Μυρτώ είναι δυο αδελφούλες που περνούν τα καλοκαίρια τους στο Μαλαγάρι της Σάμου. Τα μικρά κορίτσια ζουν μέσα στα γέλια, την ανεμελιά του καλοκαιριού, με τις φιλίες και τα πειράγματα. Ο κόσμος όμως των παιδιών γεμίζει άγνωστες λέξεις. Δικτατορία είναι μια από αυτές. Η δικτατορία του Μεταξά μπερδεύεται με τα παιχνίδια των παιδιών, οι παιδικές ψυχές γεμίζουν καινούργιες σκέψεις και συναισθήματα.

Η παράσταση , «Το καπλάνι της Βιτρίνας», που μας μεταφέρει στην Ελλάδα του 1936, έχει την ικανότητα να κρατάει το χρώμα του υπέροχου μυθιστορήματος και αυτό να μεταφέρεται σχεδόν ατόφιο στη σκηνή, με μεγάλη επιτυχία.

Η σκηνοθεσία της Ανδρομάχης Χρυσομάλη, φροντίζει να κινείται συντηρητικά και προσεχτικά, μέσα στα πλαίσια που το ίδιο το μυθιστόρημα έχει θέσει. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην αθωότητα των κοριτσιών και των παιδιών γενικότερα που κρατούν, όπως είναι φυσικό και το πρωταγωνιστικό κομμάτι της παράστασης.

Η Μέλια ( Μαρία Κοκκινίδου) , και η Μυρτώ (Τζένη Παρασκευαϊδου), καταφέρνουν να μας πείσουν όχι μόνο ότι είναι δύο μικρά κοριτσάκια που ζουν σε μια περασμένη εποχή, αλλά να τονίσουν το ιδιαίτερο αδερφικό δέσιμο που αυτές οι μικρές είχαν μεταξύ τους.

Όλος ο 11 μελής θίασος, λειτουργεί σαν μια ομάδα, κρατώντας όμως ο καθένας τον ξεχωριστό χαρακτήρα που έχει μέσα στην παράσταση, υπηρετώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ομολογουμένως εξαιρετικό κείμενο. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης κυριαρχεί ο ζωηρός ρυθμός, ενώ τα συναισθήματα της αγωνίας και της συγκίνησης εναλλάσσονται διαρκώς.

Η μουσική του Μιχάλη Αβραμίδη λειτουργεί σαν το εισιτήριο του θεατή, για το ταξίδι που ξεκινά, στην εποχή της αθωότητας, και αποκτά μελαγχολική διάθεση για να τονίσει την συγκίνηση όπου ταιριάζει.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, αποτυπώνουν την εποχή της δεκαετίας του ’30, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επιπλέον, αποτελούν ένα από κύρια συστατικά της επιτυχίας της παράστασης, καθώς δίνουν στο θεατή την ευκαιρία να βγει από τον σύγχρονο κόσμο και να μπει λίγο στην ατμόσφαιρά του «Καπλανιού». Αλλά και το ίδιο το Καπλάνι, πίσω από την βιτρίνα του, όρθιο αγέρωχο, με τους φωτισμούς (Αλέκος Αναστασίου) να παίζουν περίεργα παιχνίδια στα μάτια των μικρών θεατών, ενσαρκώνει το ρόλο του. Πότε είναι απρόσιτο σαν να γυρνά το κεφάλι του από την άλλη, και πότε έτοιμο να ζωντανέψει και να συμμετέχει στο παιχνίδι των κοριτσιών.

Το καπλάνι της βιτρίνας, η παράσταση αυτή γίνεται ένα ταξίδι, στην αθωότητα και το όνειρο για τους μικρούς, στα παιδικά περασμένα χρόνια για μεγάλους θεατές.

Στο τέλος της παράστασης η συγγραφέας υπέγραψε βιβλία σε μικρούς και μεγάλους θαυμαστές του Καπλανιού.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση “Το Καπλάνι της βιτρίνας” στο θέατρο Αβάκιο δείτε ΕΔΩ.

                                                                                        από την Ελίζα Κυρτσόγλου (θεατρολόγο-ηθοποιό-δημοσιογράφο)