Ναταλία Δραγούμη «Είμαι διατεθειμένη να περάσω από το σκοτάδι, αρκεί να ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει το φως»
Η λαμπερή ηθοποιός μιλά για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στον «Εμίλ και οι Ντετέκτιβ» του «Ελληνικού Κόσμου» και όχι μόνο…
Συνέντευξη στη Μαρία Τσιλιμιδού
… Γιατί είναι πολλά περισσότερα η Ναταλία Δραγούμη από μία ταλαντούχα ηθοποιός που ξεχωρίζει αρκετά χρόνια τώρα με τις θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές επιλογές της. Είναι μια εξίσου δυναμική επιχειρηματίας, καθώς με τον σύζυγό της, Έντι Ρόμπερτς, δραστηριοποιείται στο χώρο της υγιεινής και νόστιμης σχολικής σίτισης με την εταιρεία «Μέλι Γάλα». Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια αφοσιωμένη μητέρα της 14χρονης Κλειώς και του 12χρονου Φίλιππου.
Λίγο πριν κλείσει η αυλαία μίας ακόμη επιτυχημένης θεατρικής σεζόν για την παιδική σκηνή του «Ελληνικού Κόσμου», αναζητήσαμε τη Ναταλία Δραγούμη, η οποία ερμηνεύει τη Γερμανίδα μητέρα, όπως την εμπνεύστηκε ο συγγραφέας Έριχ Καίστνερ στο βραβευμένο βιβλίο του «Ο Εμίλ και οι Ντετέκτιβ». Γραμμένο πριν από 90 χρόνια, παραμένει επίκαιρο μιλώντας για τη δύναμη της αλήθειας και της αθωότητας, την αξία της ομαδικότητας, το θάρρος και την εφευρετικότητά μιας παρέας παιδιών απέναντι στον σκληρό και ύπουλο κόσμο κάποιων μεγάλων.
«Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω σε παράσταση και για παιδιά, μετά τον “Ηρακλή” με τον Σάκη Ρουβά στο “Πάνθεον”. Ήταν πολλοί οι λόγοι που μ’ έκαναν ν’ αποδεχθώ την πρόταση. Πρόκειται για ένα έργο γερμανικής παιδικής λογοτεχνίας που έχει γίνει ταινία, τηλεοπτική σειρά, ενώ ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Μου το πρότεινε η Μιμή Ντενίση, η οποία υπογράφει τη διασκευή (σ.σ. Συμπρωταγωνιστούν ο Αντώνης Λουδάρος, η Νεφέλη Ορφανού, ο Αλέξανδρος Καλπακίδης, ο Ανδρέας Κωνσαντινίδης και άλλοι εννέα ηθοποιοί υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λευτέρη Γιοβανίδη). Παρουσιάζεται, μάλιστα, σ’ έναν ποιοτικό χώρο με ενδιαφέρουσες δραστηριότητες για τα παιδιά όπως είναι ο Ελληνικός Κόσμος του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού.»
«Είναι εξαιρετική εμπειρία να παίζεις σε παιδιά, ιδιαίτερα μ’ ένα διαδραστικό έργο όπως το συγκεκριμένο. Είναι απίστευτη η ενέργεια που αντλείς από τους μικρούς θεατές. Ταυτίζονται τόσο πολύ με το έργο, παρόλο που δεν είναι μια ευρέως γνωστή ιστορία. Παίρνουν θέση, φωνάζουν και επιμένουν να μας δείξουν το καλό και το δίκαιο. Τους πνίγει η αδικία, υπερασπίζονται τον Εμίλ και την παρέα του, θυμώνουν με τον κακό κ. Σανταχιόνι. Αυθόρμητες και συγκινητικές αντιδράσεις που δείχνουν μια τρομερή δυναμική για το μέλλον μας.»
«Δεν θεωρώ ότι τα παιδιά είναι πιο δύσκολο κοινό σε σύγκριση με των ενηλίκων. Είναι εξίσου απαιτητικά και τα δύο. Στα παιδιά, όμως, μπορείς πιο εύκολα να τραβήξεις την προσοχή γιατί είναι περισσότερο διαθέσιμα να μπουν μέσα σε μια ιστορία. Ο μεγάλος έχεις τις σκέψεις του, τα προβλήματά του, τα άγχη του. Τα παιδιά, χωρίς να εννοώ ότι είναι λιγότερο έξυπνα, είναι πιο παρθένα.»
«Υποδύομαι τη μαμά του Εμίλ, η οποία αναγκάζεται να στείλει μόνο του το μικρό γιο της, τον Εμίλ, με το τραίνο στο Βερολίνο προκειμένου να δώσει λίγα χρήματα στη γιαγιά του που τα έχει ανάγκη. Είναι χήρα και τον μεγαλώνει μόνη της με πολλές στερήσεις. Νομίζω ότι είναι η απόλυτη μαμά, ψύχραιμη, δυναμική, τρυφερή, αφοσιωμένη. Γερμανίδα βέβαια… Με μια τελείως διαφορετική νοοτροπία από τη δική μας, την υπερπροστατευτική. Αν και το έργο αναφέρεται σε περασμένες εποχές. Κι εγώ όταν ήμουν μικρή στην Αίγινα έκανα με το ποδήλατο βόλτες από το σπίτι μου ως το λιμάνι. Τώρα μου φαίνεται ανατριχιαστικό ν’ άφηνα τα παιδιά μου να κάνουν μόνα τους αυτή τη διαδρομή.»
«Φέρει πολλά μηνύματα το έργο, με σημαντικότερο τη νίκη του καλού και της αλήθειας. Δυστυχώς, όμως, δεν βλέπουμε στις μέρες μας να νικάει πάντα το καλό. Αυτό είναι ένα γενικότερο ερώτημα. Ο καλός άνθρωπος επιβιώνει ή ο κακός; Πόσο σκληρά ή καλά ατσαλωμένα πρέπει να κάνουμε τα παιδιά μας; Τι θα συμβεί μεγαλώνοντας, θα τα ποδοπατήσουν ή θα λάμψει η καλοσύνη τους; Προσωπικά, δεν έχω δίλημμα με ποιες αξίες να τα μεγαλώσω και είμαι περήφανη που έχω δύο πολύ καλά παιδιά. Απλά αναρωτιέσαι αν τελικά δικαιώνεσαι.»
«Τα τελευταία χρόνια πολλοί γνωστοί ηθοποιοί έχουν κάνει δυναμική είσοδο στο θέατρο για παιδιά. Γεγονός που δεν συνέβαινε παλαιότερα, ίσως γιατί είχαν περισσότερες επιλογές και λόγω κρίσης μειώθηκαν. Ίσως γιατί πλέον καλούνται να ερμηνεύσουν ρόλους κανονικούς και όχι να φορέσουν π.χ. τη στολή ενός λύκου.»
«Οι καλές παραστάσεις έχουν αυξηθεί, χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και πολλές που υποτιμούν την νοημοσύνη των παιδιών. Όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με το θέατρο για μεγάλους. Αναφέρομαι σε πρωτοβουλίες που μάλλον δεν πηγάζουν από πραγματική μέριμνα και ανάγκη επικοινωνίας με τα παιδιά. Αρκετοί για να μπορούν να στηρίξουν οικονομικά μια πιο ιδιαίτερη παραγωγή ενηλίκων έκαναν και μια παιδική σκηνή. Θα συμβούλευα τους γονείς να ψάχνουν πολύ πού θα πάνε τα παιδιά τους. Ο βασικός ρόλος μιας τέτοιας παράστασης είναι εκπαιδευτικός. Εκείνα είναι ανοιχτά και ό,τι δουν θα συμβάλλει στην παιδεία και την κουλτούρα τους. Εμείς οι μεγάλοι μπορούμε πιο εύκολα ν’ απορρίψουμε κάτι.»
«Επιχειρηματικά δραστηριοποιούμαι τα τελευταία έξι χρόνια στο “Μέλι Γάλα”, μια εταιρεία που αναλαμβάνει καντίνες σε σχολεία. Συνεργαζόμαστε με τρία ιδιωτικά εκπαιδευτήρια με όραμα και φιλοσοφία το σωστό σνακ και την υγιεινή σχολική διατροφή. Τα παιδιά θα πρέπει να έχουν γνωρίσει από τη μικρή τους ηλικία π.χ. τα βιολογικά ή τα προϊόντα ολικής άλεσης. Όταν φθάσουν στο λύκειο θα τα έχουν ήδη απορρίψει. Στόχος μας, λοιπόν, είναι να αποκτήσουν διατροφική παιδεία και μετά ας κάνουν την επανάστασή τους. Ας φάνε ό,τι χειρότερο υπάρχει, αλλά οι βάσεις θα υπάρχουν κι εκεί θα επιστρέψουν ως ενήλικες.»
«Μόνο για το θέμα της διατροφής γίνομαι αυστηρή με τα παιδιά μου. Θέλω να ξέρουν τι είναι καλό και τι κακό. Πως δεν τρώμε στο σπίτι ό,τι θα φάμε στο σινεμά. Ευτυχώς, νομίζω ότι τα έχω καταφέρει. Όπως και με την άθληση, προπονούνται καθημερινά επιτυγχάνοντας πανελλήνιες διακρίσεις.» (σ.σ. Η ίδια κάνει pilates και προπονήσεις beach volley τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα).
«Δεν αποτελεί δικαιολογία η έλλειψη χρόνου. Το να οργανώσω διατροφικά όλη την εβδομάδα μας είναι μια μεγάλη διαδικασία. Προτιμώ, όμως, να στερηθώ ένα καφέ και να πάω να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ που θέλω το προϊόν που θέλω. Δεν παίρνω τα εύκολα όπου τα βρω μπροστά μου. Σίγουρα είναι πιο ακριβά, αλλά για την ώρα μπορώ και ελπίζω να μπορώ και στο μέλλον. Το ίδιο ισχύει και με την ιδιωτική παιδεία που θέλω να προσφέρω στα παιδιά μου.»
«Τα δημόσια σχολεία δεν πάσχουν από έλλειψη εμπνευσμένων καθηγητών. Πάσχουν από τα ίδια προβλήματα που εντοπίζονται και στη δημόσια υγεία. Δυστυχώς, δεν βοηθάει το γενικότερο σύστημα. Πολλοί πιστεύουν ότι η φοίτηση σε κάποιο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο είναι πεταμένα λεφτά, αλλά εγώ διαφωνώ. Ανοίγονται νέοι ορίζοντες και προσφέρονται εμπειρίες στους μαθητές που συμβάλλουν στη γενικότερη διαμόρφωσή τους.»
«Εγώ ήμουν πολύ κακή μαθήτρια. Άτακτη, δεν διάβαζα, έκανα κοπάνες. Ως μητέρα, στο θέμα του διαβάσματος δεν επιμένω τόσο πολύ. Θεωρώ ότι το ίδιο το παιδί πρέπει να κάνει τα κουμάντα του, διαφορετικά θα υποστεί τις συνέπειες. Η Κλειώ πηγαίνει στη Β’ Γυμνασίου και είναι μαθήτρια άνω του 19, χωρίς να είναι σπασίκλα. Ο Φίλιππος πηγαίνει στην ΣΤ’ Δημοτικού.»
«Γενικά, πάντως, αγχώνομαι. Αν και ακόμα είναι μικρά τα παιδιά μου και δεν έχω αντιμετωπίσει επικίνδυνες καταστάσεις. Να θέλουν για παράδειγμα να γυρίσουν μόνα τους στο σπίτι μετά από μια βραδινή έξοδο. Γνωρίζω τους κινδύνους γι’ αυτό είμαι ανήσυχη. Ήμουν πολύ περιπετειώδης μικρή και ατίθαση. Έκανα συνέχεια κρυφά πράγματα από τους γονείς μου. Αν τους έλεγα ότι θα κοιμηθώ σε μια φίλη μου το πίστευαν. Δεν σκέφτονταν ότι θα έπαιρνα ταξί και θα πήγαινα στην “Αυτοκίνηση”. Ή θα βγαίναμε έξω, θα πίναμε και μετά θα επέστρεφα οδηγώντας τρικάβαλο ένα πενηνταράκι, τραγουδώντας στο δρόμο, εννοείται χωρίς κράνη. Όλα αυτά, όμως, είχαν μια παιδικότητα. Δεν νομίζω ότι ποτέ κινδύνευσα να παρασυρθώ στα αλήθεια. Μέσα μου είχα την αίσθηση του μέτρου, δεν ξεπερνούσα τα όρια.»
«Θα ήθελα τα παιδιά μου να φύγουν στο εξωτερικό για σπουδές, όπως έκανα κι εγώ στο Παρίσι. Αν θα μείνουν έξω ή θα επιστρέψουν θα είναι δική τους απόφαση. Ούτως ή άλλως ζούμε σε μια εποχή αναμονής, σ’ ένα μεταίχμιο για όλο τον κόσμο. Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα τότε.»
«Όσο, όμως, και να θέλει κανείς να ελπίζει και να αισιοδοξεί, τρώει συνέχεια χαστούκια απογοήτευσης. Δεν είμαι οικονομολόγος, απλώς βλέπω όλο και πιο σκοτεινά τα πράγματα γύρω μου. Δεν υπάρχει κάτι που να με χαροποιεί και να με κάνει να ελπίζω για τα παιδιά μου. Πραγματικά θα ήθελα να μου δείξει κάποιος μια χαραμάδα. Είμαι διατεθειμένη να περάσω από το σκοτάδι, αρκεί να ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει το φως. Τα ψέματα που ακούω διαρκώς με κάνουν να μην πιστεύω τίποτα πια.»
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ο Εμίλ και οι Ντετέκτιβ» στον Ελληνικό Κόσμο διαβάστε ΕΔΩ.
