Είδαμε…«Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» στο θέατρο Πόρτα

Το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» για δεύτερη συνεχή χρονιά φέτος, συνέχισε την επιτυχημένη πορεία του και σημείωσε πρωτιές τόσο καλλιτεχνικά, όσο και εισπρακτικά.

από την Ελίζα Κυρτσόγλου

Πρόκειται για μια ιδέα του εμπνευσμένου Θωμά Μοσχόπουλου, που υλοποιήθηκε με ξεχωριστό τρόπο από τους Patari Project, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα της Σοφίας Πάσχου.

Ο μύθος της Σταχτοπούτας εδώ κάνει την εμφάνιση του με μια σύγχρονη και ιδιαίτερη ματιά. Η αδικημένη μικρή και όμορφη Σταχτοπούτα αποκτά άλλες διαστάσεις, και μας μιλά για τον αγώνα της ανεξαρτησίας, την ανάγκη για ελεύθερες επιλογές καθώς και για την υπέρβαση απέναντι στα στερεότυπα αλλά και στα προσωπικά όρια. Μας επαναφέρει παράλληλα την ιδέα του έρωτα, του αγνού του απόλυτου. Του έρωτα που κάνει τους δυο να γίνονται ένα και η ένωση αυτή λυτρώνει τις ψυχές των πρωταγωνιστών, δικαιώνοντας τους στα μάτια όλων των θεατών.

Οι έξι ηθοποιοί δίνουν με την ερμηνεία τους μια νέα διάσταση στο πως παίζεται το παιδικό θέατρο. Η ερμηνευτική τους ικανότητα είναι τόσο δυνατή που ξεπερνά ακόμα και το σφιχτά δεμένο κείμενο της παράστασης. Μοιάζουν σαν να χορεύουν ταυτόχρονα ταγκό και οι έξι μαζί. Όμως αντί ο ένας να πατάει τον άλλον και να πέφτει πάνω του, εδώ πάνω σ’ ένα πιάνο ο ένας δίνει χώρο στον άλλο και με την κατάλληλη πάσα, η μια ερμηνεία συμπληρώνει την άλλη. Εξαιρετική είναι και η παρουσία του μουσικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου που παίζει ζωντανά στο πιάνο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και παρεμβαίνει στην εξέλιξη σε σημαντικά και καίρια σημεία.

Η Σταχτοπούτα (Κατερίνα Μαυρογεώργη) λειτουργεί ως ένα αερικό που ερμηνεύει το ρόλο της με αριστοτεχνική λεπτομέρεια, σαν να πατάει στις μύτες των ποδιών της, χωρίς υπερβολές και διογκώσεις, όμως κάνοντας την υπέρβαση στην ερμηνεία της και φυσικά αισθητή και ισχυρή την παρουσία της μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης. Μας παρουσιάζει μια Σταχτοπούτα που δεν διστάζει να αναμετρηθεί με αντιλήψεις και σκέψεις που δεν ταιριάζουν στην αέρινη και ελεύθερη φύση της. Η ερμηνεία της είναι γεμάτη αλήθεια και συναίσθημα, εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως φέτος η Κατερίνα Μαυρογεώργη ήταν υποψήφια για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη στο συγκεκριμένο ρόλο.

Οι πέντε άντρες (Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης) κουβαλούν μεγάλο φορτίο στην πλάτη τους, που το φέρνουν επάξια σε πέρας. Μέσα στα 95 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, δεν ερμηνεύουν απλά έναν ρόλο, αλλά πολλαπλούς χαρακτήρες και με ταχύτητα φωτός αλλάζουν συναισθήματα, φύλλο, ηλικία, χαρακτήρα και όλα αυτά αβίαστα και φυσικά. Η ταχύτητα των ηθοποιών στις εναλλαγές , κάνει πραγματικά τους θεατές να αισθάνονται πως έχουν χάσει το μέτρημα των προσώπων που βλέπουν μπροστά στα μάτια τους, καθώς η αίσθηση που έχουν είναι πως είναι πολλοί περισσότεροι από πέντε.

Η σύγχρονη σκηνοθετική ματιά της Σοφίας Πάσχου, δεν αφήνει τίποτε στην τύχη του. Τοποθετεί στο κέντρο την ερμηνεία των ηθοποιών, γι’ αυτό με έξυπνο τρόπο βάζει όλους τους πρωταγωνιστές στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Τίποτε περιττό ή ψεύτικο δεν υπάρχει ώστε να κεντρίσει με ανούσια τερτίπια τους μικρούς θεατές. Αντίθετα το λιτό και απλό που κυριαρχεί δημιουργεί μια ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα τόσο παραμυθένια ατμόσφαιρα που απογειώνει το αποτέλεσμα και ψυχαγωγεί τόσο τους μικρούς όσο και μεγάλους θεατές.

Η μουσική μοιάζει με ένα αεράκι-σε πολλά σημεία γίνεται δυνατός άνεμος- που ανεβάζει όλο και πιο ψηλά την πετυχημένη παράσταση. Αγκαλιάζει και δένει την ιστορία, ενώ τονίζει την ειλικρίνεια του έργου. Στο μουσικό μέρος όπως και στο ερμηνευτικό, κυριαρχούν οι έντονες αντιθέσεις στις μουσικές των Sergei Prokovief, Κορνήλιου Σελαμσή και των Patari project τονίζοντας σφαιρικά το έργο.

Τα κοστούμια (Κλαίρ Μπρέισγουελ) και τα σκηνικά (Ντέβιντ Νεγρύν) υπογραμμίζουν την απλότητα και τη λιτότητα της παράστασης. Χωρίς να είναι ωραιοποιημένα και υπερβολικά, βγάζουν στην επιφάνεια την αλήθεια που όλο το έργο θέλει να παρουσιάσει. Το πιάνο που είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής, έχει μια μεγάλη ουρά-πατάρι, σε ουδέτερο χρώμα που γίνεται ο τόπος πάνω στον οποίο συναντώνται όλοι οι ήρωες της ιστορίας και του δίνουν κάθε φορά και μια άλλη μορφή.

Το «Πιάνο παπούτσι πάνω στο πιάνο» χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια, χιούμορ και απλότητα, πρωτοφανή χαρακτηριστικά σε μια παιδική παράσταση , που δεν ωραιοποιεί τίποτα. Δεν διογκώνει τα πράγματα για να τραβήξει το ενδιαφέρον των μικρών και μεγάλων θεατών, αλλά αντίθετα ο λόγος και η ερμηνεία των ηθοποιών, η φωνή και το σώμα δημιουργούν όλο το ταξίδι που συνεπαίρνει για 95 λεπτά όλους τους θεατές κάθε ηλικίας. Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και ιδιαίτερο για μια παιδική παράσταση. Η μαγεία εξάλλου υπάρχει παντού ακόμα και στο δικό μας παπούτσι αρκεί οι ίδιοι να έχουμε επιλέξει να το φοράμε και να το έχουμε αγαπήσει.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση δείτε ΕΔΩ.