Εννέα καλοκαιρινές ερωτήσεις για την ηθοποιό Μαριλίζα Χρονέα

Με καλοκαιρινή διάθεση και φόντο τα παιδικά της χρόνια η ηθοποιός Μαριλίζα Χρονέα μας απαντά…

1. Τα παιδικά καλοκαίρια μου είχαν χρώμα… φυστικί, μιας και περνούσα τις καλοκαιρινές διακοπές μου στην Αίγινα, παρέα με τα τζιτζίκια.

2. Συνήθιζα στις καλοκαιρινές διακοπές πάντα… να περνώ πολύ χρόνο στη θάλασσα παρέα με τους γονείς και την αδελφή μου. Να κάνω υπέροχους ύπνους το μεσημέρι.

3. Το αγαπημένο μου παιχνίδι σαν παιδί το καλοκαίρι ήταν… να παίζουμε με τα γειτονόπουλα και τα ξαδέλφια μήλα στην αυλή, να σκαρφαλώνουμε στα δέντρα λέγοντας ότι είναι πλανήτες, να φτιάχνουμε κεφτεδάκια με λάσπη.

4. Όταν πήγα για πρώτη φορά θέατρο… ήταν για την ακρίβεια μια ροκ όπερα, ήμουν γύρω στα έξι. Ένιωσα ταραχή βλέποντας τη σκηνή που μαστίγωναν το Χριστό, στο αυτοκίνητο έφυγα με κλαυσίγελο, οι γονείς μου απορούσαν, ίσως γι’ αυτό με ξαναπήγαν στο θέατρο στην τρίτη γυμνασίου. Εκεί μαγεύτηκα από την ηθοποιό, στον περίφημο μονόλογο της Νίνας του Τσέχωφ, που έπαιζε ότι ‘έπαιζε’. Ένιωσα αυτό το κάτι διπλό επάνω της, κι αυτό μου δημιούργησε μεγάλο θαυμασμό, κάτι ανάμεσα σε δέος και απορία.

5. Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν… ξαφνικά βρέθηκε στο δρόμο μου ένα μάθημα μιούζικαλ, στα πλαίσια του σχολείου. Με την καθοδήγηση δύο αμερικανών σκηνοθετών, μετά από μήνες πρόβας ανεβάσαμε μία και μοναδική παράσταση. Ένιωσα τρακ και έξαψη, έντονη συνείδηση της παρουσίας του κοινού και βίωσα την παρουσία μου ως δισυπόστατη, σαν να μπορούσα, καθώς δρούσα, ταυτόχρονα να παρατηρώ τον εαυτό μου. Ένιωσα ότι πρόκειται για μια ανταλλαγή ενέργειας και αποφάσισα ότι στη ζωή μου θέλω να το εξερευνήσω αυτό.

6. Η αίσθηση που μου άφησε η πρώτη παράσταση για παιδιά που έπαιξα… έχει να κάνει με την ανθρώπινη εμπειρία και το πέρασμα του χρόνου, έχει να κάνει ακόμα με την αίσθηση της οργανωμένης ομαδικής δουλειάς αλλά και του παιχνιδιού που πρέπει να υπάρχει μέσα σε κάθε καλλιτεχνική έκφραση. Το να αδράχνεις τη στιγμή και το τυχαίο και να δημιουργείς κάτι με αυτό.

7. Καλοκαιρινή περιοδεία για μένα σημαίνει… ν’ ανοίγεις ένα παράθυρο κι από κει να συναντάς τόπους, ανθρώπους, να μοιράζεσαι μαζί τους τη δουλειά που σαν ομάδα έχεις φτιάξει. Μια τίμια ανταλλαγή: προσφέρεις ένα παραμύθι και παίρνεις πίσω μια εμπειρία του κόσμου, των τόπων. Είναι, ακόμα, συγκινητικό να ξαναγυρνάς στα ίδια μέρη διαφορετικός και ανανεωμένος κάθε φορά. Όταν παλιά απλά επιθυμούσα ακόμα να ασχοληθώ με το θέατρο, ο συνδυασμός του με τη μετακίνηση φάνταζε για μένα ένα όνειρο ζωής. Το ίδιο αίσθημα, συνοδευόμενο από ευγνωμοσύνη και περηφάνια για την ανταπόκριση του κόσμου, δεν μ’ έχει εγκαταλείψει κάθε φορά που μετακινούμαστε με το θίασο των Μαγικών Σβουρών.

8. Το παιδικό θέατρο έχει ανάγκη από ανθρώπους… που να πιστεύουν σε αυτό. Δεν είναι ένα πάρεργο, μία έκπτωση. Αντίθετα, είναι ένας ολόκληρος κόσμος στον οποίο επενδύεις για μια ολόκληρη χρονιά. Είναι ένας πλήρης κόσμος που σε ταξιδεύει, κι εσύ οφείλεις να κάνεις το παραμύθι πιστευτό στα μάτια και τις καρδιές των ανθρώπων. Το παιδικό θέατρο έχει ανάγκη από σκηνοθέτες που να ξέρουν να προσεγγίσουν το παιδικό κοινό.

9. Οι αντιδράσεις των παιδιών μού δημιουργούν… χαρά κι ευγνωμοσύνη, καμιά φορά έκπληξη. Ακόμα είναι ένας δείκτης του πώς λειτουργούν κάθε φορά οι μηχανισμοί που επιλέγεις για να ερμηνεύσεις κάτι. Αυτό που προκαλεί δέος όμως, είναι η συνειδητοποίηση -κυρίως μετά την παράσταση, όταν συναντάς από κοντά τα παιδιά- πως το δημιούργημα που παρουσιάζεις, όποιο κι αν είναι αυτό, αφήνει βαθύ αποτύπωμα στις παιδικές ψυχές.