Κωνσταντίνα Νικολαϊδη «Οφείλουμε στον εαυτό μας να τον αγαπήσουμε όπως είναι»
Τρεις τεμπέληδες και διαρκώς αραχτοί ήρωες -ένας ελεφαντάκος, ένας ρινοκεράκος κι ένας ιπποποταμάκος- απομακρύνονται από τους φίλους τους γιατί βαριούνται να… παίξουν! Οι γονείς τους παραπονιούνται, οι ίδιοι γκρινιάζουν όλο και περισσότερο και οι μέρες περνούν όχι και τόσο ευχάριστα. Ώσπου κάτι μαγικό συμβαίνει κι όλα ανατρέπονται. Το γεμάτο συμβολισμούς παραμύθι της Έρης Ρίτσου (κόρης του σπουδαίου ποιητή) επέλεξε ν’ ανεβάσει τη φετινή σεζόν η Κωνσταντίνα Νικολαϊδη στο Θέατρο Αλκμήνη. Στον ίδιο χώρο όπου σκηνοθετεί για τέταρτη συνεχή χρονιά τη βραβευμένη παράσταση ενηλίκων «12 Ένορκοι».
Ας την γνωρίσουμε, όμως, καλύτερα. Αφήνοντας πίσω της τις ναυτιλιακές σπουδές, η Κωνσταντίνα Νικολαϊδη αφοσιώθηκε τελικά σε αυτό που πραγματικά αγαπούσε: το θέατρο. Αποφοίτησε από τη σχολή υποκριτικής του Γιώργου Αρμένη, ενώ πριν έξι χρόνια δημιούργησε τη μη κερδοσκοπική εταιρεία A PRIORI. Μέσω αυτής σκηνοθετεί και κάνει παραγωγές σε θεατρικές παραστάσεις μ’ ένα μέρος των εσόδων να δίνεται πάντα σε φιλανθρωπικές δράσεις. Όπως στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα από τους soldout «12 Ενόρκους». Παράλληλα, γράφει ποίηση, παίζει βόλεϊ και ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο συνεργασία – σεβασμός – πίστη με ό,τι καταπιάνεται.
«Η πρώτη μου παράσταση για παιδιά ήταν το “ΑΜΠΡΑ ΚΑΤΑΜΠΡΑ… κι όνειρα γλυκά”. Στόχο είχε να βοηθήσει παιδιά μικρής ηλικίας να σταματήσουν να φοβούνται το σκοτάδι και να το χρησιμοποιήσουν ως όπλο για τη διεύρυνση της φαντασίας τους. Ακολούθησε το «Σκύλος με Σπίτι», ένας ύμνος στην αξία της φιλίας, της συγγραφέως Γαλάτειας Σουρέλη.»
«Μ’ αρέσουν πολύ τα βιβλία και οι ταινίες με ζώα. Όπου δω γλυκά, αστεία ζωάκια παρασύρομαι και γίνομαι κι εγώ ένα μ’ αυτά. Οπότε θα ήταν περίεργο να μην με αγγίξει το συγκεκριμένο παραμύθι της Έρης Ρίτσου. Με το που το διάβασα θέλησα να αγκαλιάσω τους τρεις παχουλούς ήρωες… και τους αγκάλιασα!»
«Η Έρη Ρίτσου έχει πει για το ”Μπαλού, Γκαλού, Νταλού”: “Θέλησα να περάσω με διασκεδαστικό τρόπο στα παιδιά το πόσο μεγάλη σημασία έχει για την υγεία μας, αλλά και για τις κοινωνικές μας εκδηλώσεις, η σωστή διατροφή. Πόσο σημαντική είναι η κίνηση και το παιχνίδι για το σώμα, την ψυχική ισορροπία και φυσικά την άσκηση της φαντασίας.” Συμφωνώ απόλυτα μαζί της, αλλά έχω περάσει δύο ακόμη μηνύματα στην παράσταση. Αφενός, ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να τον αγαπήσουμε όπως είναι. Ακόμη κι αν υπάρχουν πράγματα που δεν μας αρέσουν στην εμφάνισή μας πρέπει να καταλάβουμε ότι μας δόθηκαν για κάποιο λόγο. Αφετέρου, το πόσο σημαντική είναι η Φιλία σε κάθε στάδιο της ζωή μας.»
«Το θεατρικό παιχνίδι που γίνεται μετά την παράσταση στοχεύει πρώτα απ’ όλα στο να ανέβουν τα παιδιά στη σκηνή, να νιώσουν αυτό το μαγικό που αισθάνονται οι ηθοποιοί εκεί πάνω. Και φυσικά να συναναστραφούν τους τρεις ήρωες, να φωτογραφηθούν μαζί τους, να ζήσουν σωματικά και ψυχοπνευματικά τα συναισθήματά τους (τεμπελιά, πείνα, κούραση, ανακούφιση, χαρά) και να εκφραστούν ελεύθερα.»
«Είτε απευθύνεσαι σε παιδιά, είτε σε ενήλικο κοινό, και τα δυο είδη απαιτούν Αλήθεια τόσο από τους ηθοποιούς, όσο και από τους συντελεστές. Μόνον τότε γίνονται ωραίες παραστάσεις. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές λόγω ηλικίας των θεατών, αλλά μια καλή παιδική παράσταση θα κρατήσει τον ενδιαφέρον και του γονιού δίνοντάς του “τροφή για το σπίτι”. Εξάλλου, για μένα, το παιδικό θέατρο πρέπει να είναι και για τους γονείς. Όχι μόνο γιατί κι αυτοί αφιερώνουν χρόνο, αλλά και γιατί αυτοί κρατούν στα χέρια τους τη βασική εκπαίδευση των παιδιών τους. Πρέπει, λοιπόν, να τους δίνονται μηνύματα που θα τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους και κατ’ επέκταση γονείς.»
«Βασικό κριτήριο επιλογής μιας παράστασης είναι πάνω απ’ όλα το έργο. Είτε μιλάμε για θέατρο για παιδιά, είτε για ενήλικες. Και εμείς που προσφέρουμε, αλλά και οι δέκτες, οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές μας. Το “δεν βαριέσαι… δεν πειράζει…” είναι από τις μεγαλύτερες παγίδες της εποχής μας. Γιατί πειράζει.»
«Το θέμα δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα των θεατρικών παραστάσεων που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Όταν η ποσότητα έχει και ποιότητα με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Δεν σκέφτομαι ανταγωνιστικά.
Με ρωτάτε για τους ολοένα και περισσότερους γνωστούς ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν πλέον σε παιδικές παραγωγές. …Μπίζνα είναι. Τα σχολεία -που συντηρούν τις περισσότερες εξ’ αυτών- και το κοινό “τσιμπάνε” με τα δημοφιλή ονόματα και είναι λογικό. Απ’ την άλλη, επειδή και οι ηθοποιοί τα βγάζουν δύσκολα πέρα οικονομικά, αναγκάζονται να κάνουν παράλληλα και παιδικό θέατρο τα πρωινά. Το καλό είναι ότι ένα όνομα τηλεόρασης θα τραβήξει και το κοινό που δεν θα πήγαινε θέατρο, οπότε αν και το έργο έχει “ψωμί” τότε και το παιδί και οι γονείς θα βγουν κερδισμένοι. Πιστεύω πάντως, ότι στο παιδικό θέατρο στην Ελλάδα γίνονται αξιόλογες και προσεχτικές προσπάθειες. Για τις παραστάσεις εφήβων και ενηλίκων ανησυχώ…»
Περισσότερες πληροφορίες για το «Μπαλού, Γκαλού, Νταλού» διαβάστε ΕΔΩ.
