Χρήστος Χριστόπουλος: Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν μικρούς σκεπτόμενους ανθρώπους
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 5 Νοεμβρίου, η πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης Παραμύθι χωρίς Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα, που ανεβαίνει από την ομάδα Δον Κιχώτες στο θέατρο Σταθμός.
από την Ελίζα Κυρτσόγλου
Φίλοι του θεάτρου και συνάδελφοι έσπευσαν να συγχαρούν τους συντελεστές της παράστασης και με το ζωηρό τους χειροκρότημα έδειξαν τον ενθουσιασμό τους για το επιτυχημένο αποτέλεσμα.
Μιλήσαμε με την ψυχή της ομάδας, τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Χρήστο Χριστόπουλο για την ομάδα, την παράσταση και τις αναζητήσεις του στο δύσκολο είδος του παιδικού θεάτρου.
Η ομάδα Δον Κιχώτες μετρά κιόλας τρία χρόνια ενασχόλησης με το παιδικό θέατρο. Ποιο ήταν το κίνητρο για να αρχίσει να ασχολείται ο Χρήστος με το παιδί και το με το παιδικό θέατρο. «Ξεκίνησα την ενασχόληση μου με το παιδί μέσα από τα εκπαιδευτικά προγράμματα της WWF και ψάχναμε τρόπους να επικοινωνήσουμε στα παιδιά τα περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά με τρόπους ευφάνταστους. Να τους μεταδώσουμε την αγάπη που πρέπει να δείχνουν για το περιβάλλον. Έπειτα, εξελίχθηκα στον συγκεκριμένο τομέα με κατάλληλα σεμινάρια, ώσπου κατέληξα σε μια δραματική σχολή για να κάνω αποκλειστική την ενασχόληση μου με το θέατρο.»
Τα σημερινά παιδιά όμως διαφέρουν από τα παιδιά που συναντούσες όταν πρωτοξεκίνησες; «Υπάρχουν ορατές διαφορές. Στην Αθήνα τα παιδιά έχουν πολλές προσλαμβάνουσες. Τα παιδιά στην περιφέρεια είναι διαφορετικά.»
Άραγε υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον του παιδιού ή η τεχνολογία μέσα σε μια παράσταση είναι ο μόνος δρόμος πλέον; «Μια παράσταση έχει τη δυνατότητα να πει μια ιστορία. Αυτό είναι και σκοπός της ομάδας να πει τις δικές της ιστορίες. Αν η τεχνολογία εντάσσεται μέσα σε αυτό θα το χρησιμοποιήσουμε, όμως δεν θα γίνει και αυτοσκοπός. Δεν πάμε με την τεχνολογία ως όχημα και μετά βλέπουμε τι μπορούμε να κάνουμε με αυτή. Πάμε με γνώμονα την ιστορία που θέλουμε να παρουσιάσουμε.»
Η διαδραστικότητα τι ρόλο παίζει στις παραστάσεις σας; «Έχουμε ετοιμάσει αρκετές παραστάσεις που να είναι διαδραστικές και σε άλλες δε χρησιμοποιούμε το στοιχείο της διαδραστικότητας σκόπιμα. Για εμάς διαδραστικό θέατρο είναι το θέατρο που τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά στη δράση. Το παιδί σηκώνεται και συμμετέχει με ενεργό τρόπο στην πλοκή και την δράση-εξέλιξη της ιστορίας. Υπάρχουν όμως παιδιά που θέλουν να κάθονται να ακούν ιστορίες και σαν θεατής το παιδί να συμμετέχει συναισθηματικά χωρίς να επηρεάσει τη δράση.»
Η επιλογή για το “Παραμύθι χωρίς Όνομα”, τη φετινή σας παράσταση πως προέκυψε; «Τα κείμενα μας τα επιλέγουμε από την παιδική λογοτεχνία που μας αρέσει ιδιαίτερα. Είναι φανερό αυτό καθώς έχουμε έχουμε ανεβάσει σχεδόν αποκλειστικά παραστάσεις βασισμένες σε παιδική λογοτεχνία. Έχουμε ανεβάσει έργα της Άλκη Ζέη, του Αντώνη Παπαθεοδούλου, της Ελένης Σβορώνου, αλλά και νεότερων συγγραφέων όπως του Κυριάκου Χαρίτου. Όταν θέλουμε να βρούμε υλικό η πρώτη δεξαμενή που απευθυνόμαστε είναι όλη η παραγωγή της παιδικής λογοτεχνίας κλασική και σύγχρονη. Μετά από κοινού αποφασίζουμε τι θέλουμε να ανεβάσουμε, καθώς και κοιτούμε να μας ενδιαφέρει το θέμα. Ακριβώς με αυτό τον τρόπο λειτουργήσαμε και στη φετινή παράσταση. Βρήκαμε το σωστό υλικό μέσα από το βιβλίο από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ που έχει παιδαγωγικό υλικό και μια μικρή διασκευή για πιο μικρά παιδιά. Η πένα της Πηνελόπης Δέλτα είναι τόσο επίκαιρη, ή τελικά η πένα της είναι προφητική;»
Οι αντιδράσεις των παιδιών βλέποντας το “Παραμύθι Χωρίς Όνομα”; «Τα παιδιά παρακολουθούν την ιστορία με κομμένη την ανάσα, είναι γρήγορη η εξέλιξη της ιστορίας και είναι φτιαγμένη κινηματογραφικά. Μετά το τέλος βρίσκουν οικεία πράγματα χωρίς να μπορούν να τα αντιστοιχήσουν ακριβώς. Βρίσκουν ομοιότητες καταστάσεων σαν αυτές που ζουν με τους γονείς και τους δασκάλους τους.»
Στόχος σας ποιος είναι; «Η παράσταση δίνει ερεθίσματα, διεγείρει τη σκέψη του παιδιού και τη φαντασία αποφεύγοντας να δώσει έτοιμες απαντήσεις. Ένα ακόμα που κάνει τα παιδιά να συνδέονται με την παράσταση είναι πως όλοι οι ρόλοι παίζονται από τρεις ηθοποιούς. Αυτό κάνει πολύ εντύπωση στο κοινό ως τεχνική. Αυτό το στοιχείο για τους Δον Κιχώτες είναι η βάση του θεάτρου, η στιγμιαία μεταμόρφωση του ηθοποιού. Δεν χρειάζομαι τίποτα για να γίνω ένας ρόλος παρά μόνο μια μικρή η σκέψη στο μυαλό. Δε χρειάζομαι κάτι πιο βαθύ είναι κάτι στιγμιαίο.»
«Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν μικρούς σκεπτόμενους ανθρώπους. Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν ένα κοινό που δεν είναι δύσκολο να το κερδίσεις αλλά είναι πολύ εύκολο να το χάσεις. Για εμάς είναι άνθρωποι που έχουν λιγότερες εμπειρίες αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να αντιληφθούν τα πάντα καλύτερα και από τους μεγάλους.»
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση δείτε ΕΔΩ.
