104 “Το Μικρό πόνι”
“Ζητώ συγγνώμη που δεν απαντώ
αλλά λάθος δικό μου δεν είναι
που δεν αντιστοιχώ
σ’ αυτόν που σε μένα αγαπάτε.” Φερνάντο Πεσσόα
«Το Μικρό πόνι» του πολυβραβευμένου Πάκο Μπεθέρα, μετά απο τρεις μήνες επιτυχημένων παραστάσεων στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, συνεχίζει να καλπάζει. Έρχεται στο Θέατρο 104, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και την Ρηνιώ Κυριαζή.
Γραμμένο το 2016 από τον Ισπανό συγγραφέα Πάκο Μπεθέρα, ανεβαίνει σχεδόν αμέσως, το Φθινόπωρο του ίδιου έτους στο Teatro Bellas Artes στην Μαδρίτη. Μέσα σε ενάμισι χρόνο έχει μεταφραστεί στην αγγλική, ιταλική, γερμανική και ελληνική γλώσσα και έχει ανέβει στην Κύπρο, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Αργεντινή, ενώ τον Μάρτιο του 2018 ανεβαίνει στην Ουρουγουάη. Με τη μορφή θεατρικού αναλογίου έχει παρουσιαστεί στο Λονδίνο και τη Ρώμη και ήταν φιναλίστ για το Βραβείο Βαγιέ-Ινκλάν καλύτερου έργου το 2017.
«Το μικρό πόνι» ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ για την οποία και τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Eurodram του Maison d’ Europe et d’ Orient το 2017.
Λίγα λόγια για το έργο:
Είναι ένα έργο βαθειά κοινωνικό και πολύ ευαίσθητο. Η σχέση ενός ζευγαριού δοκιμάζεται όταν ο δεκάχρονος γιος τους επιλέγει να πάει στο σχολείο κρατώντας μια σάκα που έχει φιγούρες από την αγαπημένη του σειρά κινουμένων σχεδίων. Ο διευθυντής ζητάει απ τους γονείς να μην ξαναπάει το παιδί στο σχολείο με την συγκεκριμένη σάκα γιατί προκαλεί. Καθώς όμως, το αγόρι αρνείται να την αφήσει, τα βίαια επεισόδεια εναντίον του κλιμακώνονται, και ο διευθυντής του απαγορεύει την είσοδο.
Οι γονείς διαφωνούν μεταξύ τους ως προς τον χειρισμό της υπόθεσης. Μιλούν συνεχώς για το παιδί τους, αλλά ποτέ με το παιδί τους.
Ο συγγραφέας, εμπνευσμένος από αληθινά περιστατικά, εξερευνά τις ευθύνες και τα αίτια του εκφοβισμού, εστιάζει στο θέμα της διαφορετικότητας και της αποδοχής του εαυτού μας και των γύρω μας.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:
Ο Π. Μπεθέρα εμπνευσμένος από αληθινά περιστατικά ενδοσχολικής βίας, μας δίνει ένα έργο που από μέσα του ξεπηδάει το πρόσωπο μιας βαθιάς συντηρητικής κοινωνίας. Η ιδέα της σχολικής σάκας με τις αθώες φιγούρες της παιδικής σειράς « Το Mικρό μου Πόνι», γίνεται στην πλάτη του παιδιού ένας εκρηκτικός μηχανισμός που πυροδοτεί φόβο, μίσος, βία και ρατσισμό. Ο δεκάχρονος Λουίσμι επιλέγει να πάει στο σχολείο με μια σάκα που δεν συνάδει με το φύλο και την ηλικία του, οπότε και γίνεται στόχος, γιατί είναι διαφορετικός -και στην κοινωνία του σχολείου το διαφορετικό λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί και στην κοινωνία των ενηλίκων.
Φορείς της δράσης είναι οι γονείς του παιδιού καθώς το ίδιο δεν εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής. Οι γονείς αποφασίζουν ερήμην του, δεν συνομιλούν ποτέ μαζί του και έτσι μεγαλώνουν το «εγώ» τους, την ίδια στιγμή που συνθλίβουν την παιδική προσωπικότητα. Ο Χάιμε και η Ιρένε δεν είναι γονείς «τέρατα», που δεν φροντίζουν και δεν αγαπούν το παιδί τους, απλώς χειρίζονται το παιδί και το αγαπούν με τον τρόπο που και οι ίδιοι έχουν δεχθεί την αγάπη. Δεν μπορούν να πάρουν μια κοινή απόφαση και να αποδεχτούν την επιθυμία του Λουίσμι γιατί και οι ίδιοι δεν έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους. Αυτή η αλυσιδωτή αντίδραση είναι και ένα από τα βαθύτερα νοήματα του έργου.
Αυτό που συνδέει τον καθένα μ’ αυτό το έργο – και αποτελεί κοινό τόπο- είναι η παιδική ηλικία, μια ηλικία που είναι υπεύθυνη για την διαμόρφωση της ταυτότητας του ατόμου. Μια ηλικία που, ανάλογα με το πώς την βιώνει ο καθένας, μπορεί να αποτελέσει μια μεγάλη προίκα για την εξέλιξη του ή μια μεγάλη θηλιά που πάντα θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι του και θα προσπαθεί να την αποφύγει.
Η σκηνοθεσία του έργου θυμίζει τα παιδικά παιχνίδια που όλοι έχουμε παίξει. Κι ενώ το παιδικό παιχνίδι έχει την χαρά της ελευθερίας, εδώ γίνεται ένα ασφυκτικό τοπίο όπου η ελεύθερη επιλογή δεν έχει καμία θέση. Από το σχολείο στην οικογένεια και κατ΄ επέκταση στην κοινωνία, όλα πρέπει να υπακούν σε ένα πλαίσιο συμπεριφοράς. Ο περιορισμός διδάσκεται τόσο ισχυρά στην τρυφερή παιδική ηλικία που η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα πρέπει να δώσει αγώνα για να μπορέσει να εκφραστεί. Όταν δεν κερδίζει αυτόν τον αγώνα ο κόσμος γεμίζει από παιδιά που νοιώθουν πόνο βαθύ και ανείπωτο αφού χωρίς λόγο ξεσπάει πάνω τους ανελέητη βία, τραυματίζοντας τα για όλη τους τη ζωή. Ο Πάκο Μπεθέρα αφιερώνει το έργο στον Μάικλ Μορόνες και τον Γκρέισον Μπρούς, που υπήρξαν στην πραγματικότητα τραγικά θύματα bullying. Προσωπικά αφιερώνω την παράσταση στον δικό μας Βαγγέλη Γιακουμάκη, επίσης τραγικό θύμα ενδοσχολικής βίας.
Σοφία Καραγιάννη – Σκηνοθέτης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνικά – κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης : Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Εικαστική επιμέλεια αφίσας : Βασίλης Σελιμάς
Video animation: Αλέξανδρος Τσόχας
Βοηθός σκηνοθέτη : Βάσια Μίχα
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
Πληροφορίες
Διάρκεια Παράστασης : 80′
Πρεμιέρα: 21 Ιανουαρίου 2018
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21:15 & Κυριακή 21:15
Τιμές εισιτηρίων : Γενική είσοδος: 12€ / Μειωμένο: 8€
Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα (μετρό Κεραμεικός) – Τηλ :210 3455020
