Οι πρωταγωνιστές της «Παπλωματούς» μας αποκαλύπτουν τα μυστικά της παράστασης
Οι πρωταγωνιστές της συναρπαστικής «Παπλωματούς» μας αποκαλύπτουν τα μυστικά της εξαιρετικής παράστασης που θα παρουσιαστεί φέτος στο Νέο θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου.
Η «Παπλωματού» κάνει την εμφάνισή της στο «σπίτι» της, που δεν είναι άλλο από το Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου και την παιδική σκηνή Μαριάννα Τόλη. Οι στενοί συνεργάτες τιμώντας τη μνήμη της Μαριάννας Τόλη, η οποία συνέδεσε το όνομά της, τόσο με το παιδικό θέατρο όσο και το musical για παιδιά παρουσιάζουν την αγαπημένη παράσταση μικρών και μεγάλων υπό τις οδηγίες του Αλέξανδρου Κουζίτσκιν. Εμείς μιλήσαμε με τους πρωταγωνιστές της παράστασης και μας εκμυστηρεύτηκαν τα μυστικά της.
από την Ελίζα Κυρτσόγλου
- Ο Σωκράτης Μαιδώνης, ο «άπληστος βασιλιάς» της παράστασης μας απαντάει στις ερωτήσεις μας.
Ε.Κ: Ένας χρόνος μακριά από την αξέχαστη Μαριάννα Τόλη και για την τιμήσετε αποφασίσατε να ανεβάσετε ένα έργο ξεχωριστό για εκείνη. Μιλήστε μου λίγο για συναισθήματά σας καθώς ήσασταν και από τους πιο στενούς της συνεργάτες.
Σωκράτης Μαιδώνης: Η Μαριάννα Τόλη για μένα ήταν κάτι παραπάνω από συνεργάτης. Μέσα από σχεδόν 20 χρόνια συνεργασίας με έναν τόσο σπουδαίο και δοτικό άνθρωπο αισθανόμουν πως ήταν κάτι σαν οικογένειά μου. Η καλλιτεχνική μου οικογένεια, η καλλιτεχνική μας «μαμά», όπως τη φωνάζαμε. Νιώθω τρομερά τυχερός που την έζησα τόσο έντονα, καθώς και για όλα όσα με δίδαξε όλα αυτά τα χρόνια και θα την ευγνωμονώ πάντα, γιατί πλάι της έγινα καλύτερος άνθρωπος. Δεν περιγράφεται με λόγια το μεγαλείο της ψυχής της και η ανιδιοτελής της αγάπη για το θέατρο και τα παιδιά. Είναι τιμή μου που φέτος θα ξαναπαίξω το Βασιλιά στην ξεχωριστή παράσταση της «Παπλωματού», που αγαπήθηκε τόσο πολύ τόσο στο πρώτο της ανέβασμα στην Αθήνα το 2015, όσο και στη Θεσσαλονίκη το 2017. Αισθάνομαι πως είναι μια ευκαιρία να την τιμήσω κι εγώ με τη σειρά μου, ακόμα κι αν μέσα μου εκείνη είναι εδώ. Κοντά μας. Μέσα από την καλλιτεχνική της κληρονομιά και τη δύναμη της ψυχής της.
Ε.Κ: Πείτε μου λίγα λόγια για το έργο και το ρόλο σας;
Σωκράτης Μαιδώνης: Η «Παπλωματού» είναι μια ιστορία βασισμένη σε δύο επιτυχημένα παραμύθια του Τζεφ Μπραμπώ, το «Ταξίδι της Παπλωματούς» και το «Δώρο της Παπλωματούς», που αγαπήθηκαν πάρα πολύ τόσο από τα παιδιά, αλλά και από τους γονείς και εκπαιδευτικούς για τα όμορφα μηνύματα και τον άμεσα διδακτικό χαρακτήρα τους. Παρακολουθούμε μια μικρή κοπέλα που, ενώ έχει όλες της τις ανέσεις και τα πλούτη, αισθάνεται κενή και αποφασίζει να φύγει έξω από τα τείχη του κάστρου γιατί πιστεύει πως ίσως εκεί θα ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Και, πράγματι, βρίσκει την απόλυτη ευτυχία ράβοντας παπλώματα για τους δυστυχισμένους φτωχούς ανθρώπους που συναντά στο δρόμο της. Έπειτα από χρόνια, ένας άπληστος και ανικανοποίητος Βασιλιάς μαθαίνει για μια Παπλωματού που χαρίζει μαγικά παπλώματα και πάει να τη βρει γιατί ελπίζει πως αν σκεπαστεί με ένα από αυτά, ίσως να βρει την απόλυτη ευτυχία. Ο Βασιλιάς είναι ένας ήρωας που μοιάζει πολύ με τη μικρή Παπλωματού, γιατί ενώ τα έχει όλα, κάτι του λείπει. Όπως άλλωστε αισθανόμαστε στη ζωή, πιστεύοντας πως τα υλικά αγαθά θα μας φέρουν ευτυχία. Το έργο μας διδάσκει ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας, στις καλές μας πράξεις, στη γενναιοδωρία και την προσφορά, στην ανθρωπιά και την αγάπη.
Ε.Κ.: Στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή είναι εύκολο να τραβήξει το ενδιαφέρον των παιδιών μια παράσταση και με ποιο τρόπο το πετυχαίνει;
Σωκράτης Μαιδώνης: Είναι αλήθεια πως σήμερα η τεχνολογία έχει μπει στις ζωές μας για τα καλά. Τα παιδιά είναι πολύ πιο εξοικειωμένα με τα ψηφιακά μέσα και τα έντονα οπτικοακουστικά ερεθίσματα και οι θεατρικές παραστάσεις που απευθύνονται σε αυτά οφείλουν να εκσυγχρονιστούν για να μπορούν να επικοινωνούν άμεσα τα μηνύματά τους. Είναι ένας τρόπος για να κρατηθεί το ενδιαφέρον του μικρού θεατή, να αισθανθεί ότι αυτό που βλέπει είναι κάτι οικείο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τα φώτα μιας παράστασης, βίντεο προβολές, 3D προβολές, κινούμενες εικόνες, μουσική και τραγούδια, καθώς και άλλα τεχνικά μέσα που ανάγουν το θέαμα σε υπέρ-θέαμα, ένα σύνολο δηλαδή ερεθισμάτων που ξυπνούν σχεδόν όλες τις αισθήσεις του μικρού θεατή και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του! Σε αυτό βασιζόμαστε και με την ανανεωμένη «Παπλωματού» μας φέτος, που, ακολουθώντας τις νέες τάσεις και την εξέλιξη της ψηφιακής εποχής, χρησιμοποιεί σύγχρονα τεχνικά στοιχεία που ανεβάζουν τον πήχη της παράστασης – όπως άλλωστε συνέβαινε σε κάθε υπέρ-παραγωγή της αγαπημένης μας Μαριάννας.
- Η εξαιρετική Ιόλη Εξάρχου μας μιλάει για τη δική της συμμετοχή στην παράσταση.
Ε.Κ.: Πώς νιώθετε που παίζετε στην παράσταση που αγαπούσε τόσο Μαριάννα Τόλη, χωρίς όμως τώρα να είναι παρούσα.
Ιόλη Εξάρχου: Καταρχάς νιώθω πολύ χαρούμενη και τυχερή που παίζω ξανά στην «Παπλωματού», σε μια τόσο τρυφερή παράσταση με υπέροχα νοήματα για τα παιδιά!
Ακόμα πιο τυχερή, όμως, αισθάνομαι που γνώρισα αυτό το έργο μέσα από τα μάτια ενός μοναδικού ανθρώπου, της Μαριάννας Τόλη. Η ψυχή της ήταν τόσο γαλήνια και γεμάτη καλοσύνη, που δεν ξεχώριζε από τις ψυχούλες των παιδιών, που τόσο αγαπούσε. Λάτρευε το θέατρο και τα παιδιά, είχε έναν έμφυτο σεβασμό και μια ηρεμία και ένα διαρκές χαμόγελο. Όλα αυτά έχουν χαραχτεί τόσο βαθιά μέσα μου, που είναι σαν να μην έφυγε ποτέ. Νιώθω την αύρα της παντού μέσα στο θέατρο, όλοι την νιώθουμε κοντά μας. Καθώς είχα την τύχη να τη ζήσω και να συνεργαστώ μαζί της, οι παρατηρήσεις και οι συμβουλές της ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Είναι η δικιά μου «Παπλωματού». Και όπως το έργο μας μαθαίνει ότι η καλοσύνη πάντα κερδίζει και δεν χάνεται ποτέ, έτσι και η θετική αύρα αυτού του ανθρώπου είναι και θα είναι πάντα διάχυτη στο θέατρο της.
Ε.Κ.: Μέσα από την εμπειρία σας από το παιδικό μιούζικαλ και γενικότερα το παιδικό θέατρο, μπορείτε να μας πείτε αν το παιδικό κοινό είναι ένα απαιτητικό κοινό;
Ιόλη Εξάρχου: Είναι κάπως κλισέ, το ακούμε συχνά, αλλά η προσωπική μου εμπειρία το έχει επαληθεύσει απόλυτα. Το παιδικό κοινό είναι αναμφίβολα πιο απαιτητικό και δύσκολο από το κοινό των ανηλίκων. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι γεμάτο αλήθεια, απομακρυσμένο από κάθε κοινωνική σύμβαση και επιταγή. Στα παιδιά δεν θα ακούσεις ποτέ τυπικό «μπράβο» από ευγένεια. Ή θα δεις μάτια να λάμπουν και να σε αγκαλιάζουν σαν να είσαι ο πιο δικός τους άνθρωπος, ή αν δεν τα αγγίξεις θα στο πουν χωρίς κανένα ενδοιασμό. Πρέπει να καταφέρεις να κερδίσεις την προσοχή τους, πράγμα καθόλου εύκολο. Μόνο αν το έργο αλλά και οι ηθοποιοί προσεγγίσουν τα παιδιά με ειλικρίνεια, αγάπη και ευθύτητα, μόνο τότε τα παιδιά θα σου χαρίσουν την προσοχή τους. Είναι υπέροχο να τρυπώνεις σε μια παιδική ψυχή. Η Μαριάννα Τόλη είχε βρει ακριβώς τον τρόπο να ξεκλειδώνει τις ψυχούλες των μικρών της φίλων. Κάθε φορά με εντυπωσιάζει το ίδιο αυτή η αφοσίωση των παιδιών στα έργα της. Πόσο εύκολα τα μαγεύει και τα ταξιδεύει σε έναν φανταστικό κόσμο, αλλά γεμάτα με τα πιο αληθινά νοήματα.
Ε.Κ.: Ποια είναι τα μηνύματα της παράστασης, μιλήστε μας για το δικό σας ρόλο.
Ιόλη Εξάρχου: Η «Παπλωματού» είναι ένα υπέροχο παραμύθι, το οποίο στα χέρια της Μαριάννας Τόλη έγινε ένα θέατρο γεμάτο μαθήματα ζωής. Διδάσκει την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία, την ανιδιοτέλεια και τον αλτρουισμό. Αν το αφήσουμε μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν επαναπαύονται σε όσα έχουν και αδιαφορούν για τον διπλανό τους. Ανθρώπους πρόθυμους πάντα να βοηθήσουν, να νιώσουν τη ζεστασιά της προσφοράς. Να καταλάβουν ότι η ευτυχία είναι μεγαλύτερη όταν τη μοιράζεσαι και κάθε δυσκολία, φτώχεια ή δυστυχία σβήνει όταν την αντιμετωπίζεις μέσα σε αγκαλιές. Υποδύομαι τον ρόλο της Νανας, της μοδίστρας της Παπλωματούς. Είναι ουσιαστικά η γυναίκα που την μεγάλωσε και διαμόρφωσε αυτόν τον ξεχωριστό χαρακτήρα. Άνθρωπος γεμάτος αγάπη, καλοσύνη και κατανόηση, πέρασε τις ίδιες ιδέες στην Παπλωματού. Εκείνη ήταν ο εμπνευστής της ιδέας με τα παπλώματα. Την προέτρεψε να τα ράψει και να τα δώσει σε όσους έχουν ανάγκη. Έτσι η Νανα έγινε η αφορμή της περιπέτειας και του ταξιδιού. Ίσως ενδόμυχα να έκανε κι εκείνη την επανάσταση της. Μέσα από την Παπλωματού πραγματοποιεί όνειρα που η ίδια ποτέ δεν τόλμησε να κάνει.
- Ο Σταύρος Μπέκας ένας ακόμα από τους πρωταγωνιστές της «Παπλωματούς», μας μιλάει για τη δική του εμπειρία στην παράσταση
Ε.Κ.: Είναι μια ξεχωριστή παράσταση φέτος αυτή που συμμετέχετε μιλήστε μου για συναισθήματά σας;
Σταυρός Μπέκας: Ξεκινώντας από το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, έχω να πω, πως τα συναισθήματα μου είναι πολλά και ανάμεικτα. Επικρατεί κυρίως το συναίσθημα της προσμονής και της αγωνίας για το αποτέλεσμα, καθώς και το συναίσθημα της ανυπομονησίας. Δεν με καταβάλει το αίσθημα ευθύνης ή σωστότερα, δεν με έχουν αφήσει να με καταβάλει.
Για αυτό ευθύνονται, όλα τα άτομα και οι συντελεστές της παραγωγής, που μας αγκάλιασαν και μας καθησύχασαν από την πρώτη μέρα. Είναι μια παράσταση που ανεβαίνει ξανά με ένα ανανεωμένο θίασο, και μπορώ να πω, πως είμαι πολύ περήφανος που αποτελώ μέρος του. Ξεκάθαρα, η παράσταση είναι αρκετά ξεχωριστή για μένα.
Αν και έχω συμμετάσχει και σε άλλα Musical «Το δώρο της Παπλωματούς» είναι από τα ελάχιστα παιδικά Musical, με διδακτικό χαρακτήρα και ουσιαστικά μηνύματα ζωής. Εκτός αυτού, είναι ένα έργο το οποίο, διασκευάστηκε από ένα πολύ φωτεινό άνθρωπο, που συνεχίσει να δίνει και μετά το θάνατο της ενέργεια στο θέατρο. Είναι το δεύτερο παιδικό που κάνω και μπορώ να πω, πως η λέξη παιδικό δεν αντικατοπτρίζει την ποιότητα και την δυναμική του έργου. Οι προβολές, τα φώτα, οι χορογραφίες του εξαιρετικού Αλέξανδρου Κουζίτσκιν, οι διασκευασμένες μουσικές, καθώς και τα σκηνικά, σίγουρα δεν θα αφήσουν κανένα αδιάφορο.
Ε.Κ.: Τα παιδιά στην Ελλάδα είναι εξοικειωμένα με το παιδικό-μιούζικαλ;
Σταυρός Μπέκας: Σίγουρα και είναι. Αν λάβουμε υπόψη μας, πως τα παιδικά που παρακολουθούν είναι γεμάτα από μουσικές και εικόνες που εξάπτουν τη φαντασία τους, είναι βέβαιο πως ένα παρόμοιο θέαμα, δεν θα τους περάσει απαρατήρητο. Στόχος μας είναι, να δημιουργήσουμε κοινό πού να μπορεί να παρακολουθήσει με μεγαλύτερη ευκολία αυτό το υπέροχο είδος θεάτρου, ξεκινώντας από μικρότερες ηλικίες και φτάνοντας στις μεγαλύτερες.
Ε.Κ.: Μια στιγμή που ξεχωρίζετε από την ενασχόλησή σας με το παιδικό θέατρο.
Σταυρός Μπέκας: Μια στιγμή που με έκανε να γελάσω πολύ πάνω στην σκηνή, ήταν στο παιδικό «Μακάρι να ευχόσουν» σε σκηνοθεσία Εύας Δρακοπούλου και Έλμας Καφετζιδάκη, όπου υποδυόμουν έναν αρκετά κακό και αντιπαθητικό βασιλιά και σε μια μονομαχία, τα παιδιά φώναζαν και ούρλιαζαν από κάτω «είναι πολύ κακός, νίκησε τον» κτλ. Η αλήθεια είναι, πως είχα χαρεί τόσο πολύ με αυτό το αυθόρμητο συναίσθημα των παιδιών, το οποίο δεν φιλτράρετε και είναι τόσο αληθινό και άμεσο. Αυτό ήταν και ένα από τα βασικά μου κίνητρα για να ασχοληθώ φέτος με το παιδικό θέατρο.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση δείτε ΕΔΩ.
