Γιώργος Τσαγκαράκης:« Το να προσπαθείς να εξηγήσεις τον κόσμο σε ένα παιδί μέσα από το παιχνίδι & την τέχνη, πέρα από μια φανταστική εμπειρία, αποτελεί & τρομερή πρόκληση»
Μιλήσαμε με τον Γιώργο Τσαγκαράκη σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της «Σολομώντειας Λύσης», που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Άβατον, για τον επίκαιρο χαρακτήρα της παράστασης αλλά και την επιτακτική ανάγκη να έρχονται τα παιδιά αυτή την εποχή σε επαφή με την τέχνη του θεάτρου.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Η «Σολομώντεια Λύση» έπειτα από την μεγάλη αποδοχή που δέχθηκε την περσινή χρονιά συνεχίζει και φέτος. Μιλήστε μας λίγο για την ιστορία της παράστασης.
Γιώργος Τσαγκαράκης: «Η Σολομώντεια Λύση» του Γιάννη Καλατζόπουλου είναι βασισμένη στο έργο του Λι Ξινγκντάο «Ο Κύκλος με την κιμωλία», απ’ το οποίο εμπνεύστηκε και ο Μπρεχτ το ομώνυμο έργο του. Ο κεντρικός μύθος οπότε, παραμένει o ίδιος. Όταν σε κάποιο μακρινό βασίλειο ξεσπάει πόλεμος ανάμεσα στο Βασιλιά κι έναν σφετεριστή Πρίγκιπα, μία υπηρέτρια σώζει το παιδί της Βασίλισσας, όταν εκείνη το εγκαταλείπει προκειμένου να πάρει τις γούνες και τα χρυσαφικά της. Το σώζει και το μεγαλώνει σαν δικό της παιδί. Ρισκάρει τη ζωή της, αλλεπάλληλες φορές, καθώς «ο μικρός Μανουήλ» όντας γόνος της -έκπτωτης πλέον- βασιλικής οικογένειας, αποτελεί κίνδυνο για τον σφετεριστή Πρίγκιπα. Μετά από χρόνια, όταν η εξουσία αλλάζει ξανά χέρια, το παιδί γίνεται κληρονόμος μιας αμύθητης περιουσίας και η βασίλισσα γυρίζει με σκοπό να το διεκδικήσει. Εκεί τα παιδιά με τη βοήθεια ενός παράξενου δικαστή, καλούνται να απαντήσουν στον αιώνιο γρίφο: Σε ποιον ανήκει ένα παιδί και σε ποιον το γάλα για να μεγαλώσει; Όλα αυτά βέβαια, δε διαδραματίζονται στο έργο μας σε «πρώτο πρόσωπο», αλλά δημιουργούνται μπροστά στα ματιά των παιδιών. Όταν δύο αδέρφια μαλώνουν για μια κούκλα, τότε ο παππούς τους -παλιός ηθοποιός- καλεί τους θεατρίνους φίλους του και τα εγγόνια του να «παίξουν την ιστορία» και τους μικρούς μας θεατές να καθορίσουν τα σημαντικότερα γεγονότα της.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Πόσο επίκαιρο θεωρείται πως είναι το θέμα της παράστασης «Σολομώντεια Λύση»
Γιώργος Τσαγκαράκης: Το κύριο θέμα της παράστασης είναι το «σε ποιον ανήκει ένα παιδί και σε ποιον το γάλα για να το ζήσει». Πιστεύω ότι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, που από τη μία βιώνουμε τη μη κάλυψη βασικών αναγκών και από την άλλη βλέπουμε πολλές φόρες παιδιά να γίνονται -σε μικρό ή μεγάλο βαθμό- «κυματοθραύστες» της σκληρότητας του κόσμου, η θεματολογία της παράστασης είναι πολύ επίκαιρη. Με την παράσταση αυτή όμως, δε θέλαμε απλά να «κουνήσουμε το δάχτυλο» στην αδικία, αλλά να αντιπαραθέσουμε σ’ αυτή την αληθινή αγάπη, το νοιάξιμο, την αλληλεγγύη και με μια αισιόδοξη ματιά ν’ αναδείξουμε ότι αυτά είναι στοιχεία που -κατά την άποψή μας- ενυπάρχουν στην πλειοψηφία των ανθρώπων και αντίστοιχα, φωλιάζουν στην όμορφη και μεγάλη απόφαση ενός γονιού -βιολογικού ή μη- να μεγαλώσει ένα παιδί.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Ο θίασος MATICAPI είναι ένας θίασος λαϊκού θεάτρου όπως αναφέρεται, τι σημαίνει αυτό για κάποιον που δεν σας γνωρίζει.
Γιώργος Τσαγκαράκης: Ο Θίασος Λαϊκού Θεάτρου «MATICAPI» προέκυψε μετά από ένα δίχρονο Θεατρικό Εργαστήρι, πάνω στα διάφορα λαϊκά είδη του παγκόσμιου θεάτρου. «MATICAPI» στην αργκό των μαστόρων σημαίνει «χειροδράπανο», τρυπάνι χειρός δηλαδή. Στόχος λοιπόν του Λαϊκού μας Θιάσου είναι, μέσα από την ενασχόληση με τη θεατρική δημιουργία για όλες τις ηλικίες και την πλατιά μας απεύθυνση, να ανοίξει μία ρωγμή ελπίδας στο δύσκολο κόσμο που ζούμε και να εμπνεύσει την αλλαγή του. Η «λαϊκότητα» του θιάσου απαντιέται και στον αυστηρά συλλογικό τρόπο λειτουργίας της ομάδας, τόσο στα οργανωτικά όσο και στα καλλιτεχνικά θέματα. Για παράδειγμα, ταυτόχρονα με τη «Σολομώντεια Λύση» προχωράμε και στην ολοκλήρωση ενός νέου, πρωτότυπου θεατρικού έργου, στο οποίο έγινε σοβαρή προσπάθεια η δραματουργία, το περιεχόμενο και η κατεύθυνση του κειμένου να αποτελούν συλλογική δουλειά.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Η μουσική ποιο ρόλο παίζει μέσα στην παράστασή σας;
Γιώργος Τσαγκαράκης: Το Ρωμιάκι στο «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ι. Καμπανέλλη λέει : «…Τι κάνουμε άμα θέμε να πούμε κάτι και η κουβέντα μας δεν το χωράει; Το στρίβουμε στο τραγούδι, γιατί το τραγούδι είναι μία κουβέντα που τρελάθηκε!»
Θεωρούμε ότι τραγούδι παίζει καθοριστική σημασία στο θέατρο. Δε χωράνε όλα στους διαλόγους. Ειδικά όταν θέλεις να μιλήσεις στην καρδιά των μικρών θεατών για τόσο λεπτά κοινωνικά ζητήματα. Ποιος είναι άλλωστε ο ρόλος της τέχνης, αν δεν είναι να ευαισθητοποιήσει και να διεγείρει τις συνειδήσεις των θεατών, ανεξαρτήτου ηλικίας, για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας; Το συγκεκριμένο έργο που, όπως λέει και ο Γ. Καλαντζόπουλος είναι «θέατρο για παιδιά και έξυπνους μεγάλους», μας βοήθησε να κάνουμε την τέχνη που θέλουμε ως «Θίασος Λαϊκού Θεάτρου», γιατί εκτός από την ταύτιση κατευθύνσεων με τον συγγραφέα είχε και πολύ τραγούδι. Η μουσική στην παράστασή μας είναι πρωτότυπη, την έχει γράψει ο Γιώργος Θεοφάνους και παίζεται όλη ζωντανά. Δεν υπάρχει τίποτα ηχογραφημένο αλλά δημιουργούνται όλα μπροστά στα ματιά των παιδιών.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Σας έχει αλλάξει ως άνθρωπο η ενασχόλησή σας με το παιδικό θέατρο και γενικότερα η επαφή σας με τα παιδιά;
Γιώργος Τσαγκαράκης: Δεν ξέρω αν γίνεται διαφορετικά. Κάνω παιδικό θέατρο από τότε που τέλειωσα τη δραματική σχολή. Έχω ασχοληθεί επίσης αρκετά με το θεατρικό παιχνίδι και το ανέβασμα παραστάσεων με παιδιά. Πλέον σκηνοθετώ παιδικό θέατρο και εδώ και τέσσερα χρόνια έχω γίνει γονιός. Οπότε η ενασχόλησή μου με τα παιδιά είναι διαρκής και αυξάνεται σταθερά. Στις ερωτήσεις των παιδιών κρύβεται νομίζω όλη η αλήθεια του κόσμου και σμπαραλιάζεται όλος ο παραλογισμός και η αδικία του, που στο μυαλό των μεγάλων δείχνει αιώνιος. Το να προσπαθείς να εξηγήσεις τον κόσμο σε ένα παιδί μέσα από το παιχνίδι και την τέχνη, πέρα από μια φανταστική εμπειρία, αποτελεί και τρομερή πρόκληση. Καθώς, εάν θες να τα καταφέρεις, θα πρέπει να τον ερμηνεύσεις με τρομερή απλότητα και ειλικρίνεια. Άρα θα πρέπει να τον μελετάς συνέχεια και σε βάθος. Όμως η βαθιά γνώση του κόσμου σου γεννάει και την επιθυμία να τον αλλάξεις. Πιστεύω οπότε, ή έστω θέλω να πιστεύω, ότι η επαφή με τα παιδιά δε γίνεται να σε αφήσει ανεπηρέαστο.
