Χρύσα Διαμαντοπούλου: «Τα παιδιά γνωρίζουν πάντα το αληθινό»

Η Χρύσα Διαμαντοπούλου μαζί με την ομάδα της τον  Μικρό Νότο, μας συστήνουν ξανά μετά από 50 χρόνια την Ντενεκεδούπολη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαρία να παρακολουθήσουν το μεγάλο ταξίδι του Μελένιου προς τη Ντενεκεδούπουλη!

Εμείς την  συναντήσαμε και μας μίλησε, για το πως βίωσε η ίδια αυτό το ταξίδι, αλλά και για τα συναισθήματά της για την παράστασητης Ντενεκεδούπουλης,  που παίρνει ζωή 50 χρόνια μετά!

απο την Ελίζα Κυρτσόγλου

Μετά από 50 χρόνια ανεβάζετε ξανά την Ντενεκεδούπολη, ένα έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα σε μια χαρακτηριστική εποχή για τα πολιτικά δρώμενα. Πώς αποφασίσατε να το επιλέξετε;

Χρύσα: Κάθε φορά αυτό που με κινεί για να επιλέξω μία ιστορία είναι ο θεματικός άξονας: για ΤΙ θα ήθελα να μιλήσουμε σήμερα στα παιδιά μέσα από μία ιστορία; Τι είναι αυτό που θέλουμε να πούμε σήμερα; Γιατί όλες οι παραστάσεις του Μικρού Νότου δεν είναι μόνο ψυχαγωγικές αλλά και εκπαιδευτικές.

 Η σειρά ιστοριών της Ευγενίας Φακίνου με γενικό τίτλο «Ντενεκεδούπολη» που ξεκίνησε να γράφεται πρίν από 50 χρόνια, είναι ένα πολιτικό παραμύθι για παιδιά. Για πρώτη φορά συγγραφέας στην Ελλάδα απευθύνθηκε στα παιδιά με ζητήματα που μέχρι τότε θαρρείς πως απασχολούσαν μόνο τους ενήλικες.

Μέσα από τη χρήση απλών υλικών, όπως είναι τα ντενεκεδάκια, η Φακίνου μίλησε με απλό και κατανοητό τρόπο για αξίες αδιαπραγμάτευτες, όπως είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη. Το αντικειμενοθέατρο της Φακίνου και οι θεματικές του είναι τομή στην ελληνική θεατρική σκηνή για παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που 50 χρόνια μετά κι ενώ τα έργα δεν δίνονταν από τη συγγραφέα για επαγγελματικά θεατρικά ανεβάσματα, τα κείμενα αυτά έχουν ριζώσει στην εκπαιδευτική κοινότητα, τόσο ως θεματολογία (κείμενο και τραγούδια) αλλά και ως εικαστικές κατασκευές.  

Η Ντενεκεδούπολη είναι για εμένα η πολιτεία που οφείλουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας να παλέψουμε για να δημιουργήσουμε. Τίποτα δεν έχει αλλάξει 50 χρόνια μετά. Ως πολίτες συνεχίζουμε να τρεφόμαστε με φόβο, να ζούμε ανασφαλείς μέσα σε ένα κράτος που συρρικνώνει και καταπιέζει, που εξαπατά και αφήνει εκτεθειμένο τον πολίτη του. Τίποτα πια δεν φαίνεται να είναι αυτονόητο. Το σύνθημα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία αντηχεί και σήμερα στα αφτιά μας φριχτά επίκαιρο.

Διατηρείται ο επίκαιρος χαρακτήρας του έργου ακόμα και σήμερα την εποχή της ψηφιακής επανάστασης;

Χρύσα: Αρκετοί συνεργάτες της ομάδας μας είχαν μεγάλη αγωνία για το πώς τα παιδιά θα υποδεχτούν τη Ντενεκεδούπολη και τους ήρωές της. Παιδιά που μεγαλώνουν με ένα κινητό ή ένα τάμπλετ στο χέρι, βλέποντας σειρές και ταινίες που έχουν καταιγιστικό ρυθμό και ταχύτητες, που δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω κι εγώ ως ενήλικας… Εμπιστεύθηκα τα παιδιά, την δύναμη της ιστορίας αυτής που μιλάει απευθείας στην καρδιά τους, την ανάγκη τους για συγκέντρωση και χαμηλές ταχύτητες, την αλήθεια που κρύβει κάθε τι ολόκληρο και καλοκουρδισμένο.

Και ξέρετε ποιο είναι το αποτέλεσμα;! Ντενεκεδούπολη-Ψηφιακή επανάσταση= 5-0! Είμαι βαθιά ευχαριστημένη γι’ αυτό το στοίχημα που κερδίζεται. Είναι τόσο ελπιδοφόρο! Παιδιά 3, 4, 5 ετών, συμμετέχοντας με την καρδιά τους,  παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα το μεγάλο ταξίδι του μικρού Μελένιου, χωρίς οθόνες, χωρίς κουμπιά, χωρίς διαδίκτυο,  χωρίς αλλαγές σκηνικών και κοστουμιών. Ένα θεατρικό κείμενο μεστό, συγκινητικό και αστείο, μιλάει σε μικρούς και μεγάλους με την ίδια δύναμη. Η φαντασία σε πλήρη ανάπτυξη!

Κι εμείς όλοι από τη θεατρική ομάδα Μικρός Νότος είμαστε ευτυχισμένοι που γινόμαστε μάρτυρες μίας τέτοιας μεγάλης νίκης!

Ο Μικρός Νότος είναι εδώ και πολλά χρόνια μια σφιχτοδεμένη ομάδα. Είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε συνταγή που πετυχαίνει δεν την αλλάζεις;

Χρύσα: (γελάει) Αν ρωτήσετε τους συνεργάτες μου θα σας πουν ότι συνεχώς … αλλάζω τη συνταγή, θέτοντας τον πήχη όλο και πιο ψηλά. Να όπως έγινε φέτος με τη Ντενεκεδούπολη. Σεμινάρια κούκλας από τις εξαιρετικές κουκλοπαίχτριες Κλειώ Κιούλπαλη και Βάσω Γιαρένη, voice acting από τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Ακίνδυνο Γκίκα, εκμάθηση μουσικών οργάνων από τον μουσικό μας Γιώργο Ανδριώτη για να μπορέσει να παρουσιαστεί ζωντανά επί σκηνής από τους ίδιους τους ηθοποιούς η εμβληματική μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, είναι μόνο μερικά από τα νέα ζητούμενα των προβών μας.

Αυτό που δεν αλλάζει στον Μικρό Νότο είναι η επιθυμία μας και η μεγάλη ευθύνη που νιώθουμε προκειμένου να προσφέρουμε παραστάσεις υψηλής αισθητικής και ποιότητας, με θεματολογία και κείμενα που αφορούν στο σήμερα και βάζουν ένα λιθαράκι στην πνευματική και ψυχική ανάπτυξη του παιδιού.

 

Πώς νιώθετε που τα παιδιά εκείνης της εποχής είναι πολύ πιθανόν να δουν το έργο και τώρα ως ενήλικες;

Χρύσα: Η δική μου γενιά μεγάλωσε με τη Ντενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου.

Γεννήθηκα το 1976, μετά την πτώση της δικτατορίας και θυμάμαι πολύ ζωντανά τον πατέρα μου με τρεμάμενη πάντα φωνή να μου διαβάζει τις ιστορίες της Ντενεκεδούπολης ξανά και ξανά και να τραγουδάμε στο πικ απ ή στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου τις υπέροχες μουσικές του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Παρακολούθησα από κοντά τις πρώτες εκείνες παραστάσεις, παιδί 3, 4, 5 ετών κι εγώ τότε. Θυμάμαι όλη την ατμόσφαιρα, όλα τα τραγούδια και τη συγκίνηση από αυτούς τους καταπληκτικούς ντενεκεδένιους ήρωες! Τον Μελένιο, τη Μηλίτσα, τον Βουτυρένιο, τον Σαρδέλα κλπ.

 Στο θέατρο έρχονται γονείς στην ηλικία μου, που είχαν δει την παράσταση 45 χρόνια πριν, και τώρα είναι με τα παιδιά τους, πολύ συγκινημένοι! Τραγουδούν τα τραγούδια μαζί με τους ηθοποιούς, γελούν με τα παθήματα του Ζουληχτή και χαίρονται με την καρδιά τους όταν ο Μελένιος ξεπερνάει ένα ένα τα εμπόδια και οδηγείται προς τη Ντενεκεδούπολη! Καταλαβαίνετε πόσο δυνατό και επίκαιρο είναι αυτό το κείμενο που τόσα χρόνια μετά ακόμα καταφέρνει να μιλάει στις καρδιές μας;

 Είμαι πολύ υπερήφανη για τη νέα θεατρική διασκευή που έχουμε δημιουργήσει μαζί με τη θεατροπαιδαγωγό Φλώρα Σπύρου-στενή συνεργάτιδα του Μικρού Νότου, με τη λιτότητα της σκηνοθεσίας που προσπάθησε και νομίζω κατάφερε να σεβαστεί απόλυτα την ατμόσφαιρα της Φακίνου, με τους τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς, Νίκο Αξιώτη, Έλσα Λουμπαρδιά και Λίνα Μουμτζή, που αν και δυστυχώς έχουν μόνο από δύο χέρια ο καθένας, παίζουν μουσικά όργανα, κούκλες, αλλάζουν 5-6 φωνές κλπ κλπ και γενικά με όλους τους συνεργάτες που έδωσαν για άλλη μία φορά τον καλύτερό τους εαυτό.

Ποιες είναι προσδοκίες σας για αυτή την παράσταση ;

Χρύσα: Να αγκαλιαστεί από μικρούς και μεγάλους όπως της αξίζει και να αποδείξει και στους πιο … άπιστους ότι τα παιδιά γνωρίζουν πάντα το αληθινό. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από το να τα σεβόμαστε και να τα εμπιστευόμαστε.