Τατιάνα Καλαντζή «Καθημερινά παίζουμε θέατρο με τα παιδιά μας»
Η ηθοποιός και σύζυγος του Λευτέρη Ελευθερίου επιστρέφει στα θέατρο με τον «Κύριο ΚΙΧ και το μυστικό κουτί των ήχων»
Συνέντευξη στη Μαρία Τσιλιμιδού
Πώς γίνεται με μόλις τρία καβαλέτα και μια σανίδα να ταξιδέψεις από την πολύβουη πόλη και τη φασαρία μιας οικοδομής στους μαγικούς ήχους του δάσους; Κι από ‘κει να φθάσεις σ’ ένα κάστρο απροσπέλαστο για να ελευθερώσεις τη φυλακισμένη πριγκίπισσα εξοντώνοντας τον τρομερό Μουσικόδοντα; Κι όμως, ο Κύριος ΚΙΧ με μοναδικό «όπλο» ένα μυστικό κουτί γεμάτο αγαπημένους του ήχους τα καταφέρνει μια χαρά.
Ο δημοφιλής ηθοποιός Λευτέρης Ελευθερίου συνεργάζεται για τέταρτη χρονιά με την επιτυχημένη Ομάδα «Κοπέρνικος», ενσαρκώνοντας κάθε Κυριακή στο «DanceVacuum» τις περιπέτειες του αεικίνητου και εκφραστικότατου ήρωα, έστω κι αν δεν βγάζει… κιχ. Για πρώτη φορά, όμως, συνεργάζεται επί σκηνής με τη σύζυγό του, την ηθοποιό Τατιάνα Καλαντζή, η οποία κρατά στην παράσταση το ρόλο του αφηγητή. Σε παρόμοιο «ρόλο» κι εδώ, της ζητήσαμε να μας αφηγηθεί την κοινή τους πορεία στη ζωή και το θέατρο.
«Με την Ομάδα “Κοπέρνικος” και τα ιδρυτικά μέλη της, τους συγγραφείς Άγγελο Αγγέλου και Έμη Σίνη, ξεκίνησε πρώτα ο Λευτέρης, πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Εγώ, φέτος μπήκα στην ομάδα. Λόγω μητρότητας, είχα αποσυρθεί από το θέατρο. Ακόμη, βέβαια, οι οικογενειακές υποχρεώσεις είναι πολλές…»
«Πρόκειται για ένα είδος θεάτρου ιδιαίτερα λιτό που στοχεύει στην ουσία, το παιχνίδι και τη δημιουργικότητα. Επάνω στη σκηνή υπάρχουν οι δύο ηθοποιοί, τρία καβαλέτα και μία σανίδα. Όλα τα υπόλοιπα -τους ήρωες, τα τοπία, τα αντικείμενα, τα ζώα, τη φύση- τα πλάθουν τα παιδιά με τη φαντασία τους. Τους “δείχνουμε” πώς να το κάνουν, καθοδηγώντας τα με την αφήγηση και τους ηχογραφημένους ήχους. Ίσως τα πιο μικρά να μην είναι τόσο εξοικειωμένα και να ψάχνουν π.χ. το σκυλάκι στα πρώτα λεπτά της παράστασης, αλλά γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι μόνο θα το ακούσουν και θα κάνουν πως το βλέπουν. Αυτομάτως τους ανοίγεις μια μαγική πόρτα σ’ ένα κόσμο φανταστικό. Πως το ίδιο μπορούν να κάνουν κι εκείνα με τους φίλους τους, να φτιάξουν τις δικές τους ιστορίες και να τις ζωντανέψουν σπίτι τους.»
«Η επιτυχία της παράστασης, νομίζω πως οφείλεται στο “από στόμα σε στόμα’. Γιατί έχει μια ζεστασιά, μια γλύκα, τουλάχιστον έτσι αισθανόμαστε εμείς. Βλέπουμε ότι αρέσει πολύ και στους γονείς. Δεν βαριούνται, γελούν, καθώς πολλά αστεία απευθύνονται μόνο στους μεγάλους, σαν να τους κλείνουμε το μάτι. Το κείμενο είναι απλό, αλλά όχι απλοϊκό, με πάρα πολύ δράση. Ο Κύριος ΚΙΧ κάνει συνεχώς κάτι. Δεν σταματά ούτε στιγμή. Κι όπου δεν υπάρχει κίνηση, υπάρχουν μουσικές και ήχοι.»
«Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι επαγγελματικά με τον Λευτέρη. Ήμαστε μαζί από τη δραματική σχολή. Τότε υπήρχε καθημερινή τριβή με ρόλους, ένα πάθος που το μοιραζόμασταν και οι δύο, οπότε φέτος ξαναθυμηθήκαμε κατά κάποιον τρόπο τις εποχές εκείνες.»
«Αρχικά ήταν ένα στοίχημα και για τους δυο μας το αν θα τα καταφέρουμε επί σκηνής. Ωστόσο, μας έκανε καλό. Μας έδωσε την ευκαιρία να βλεπόμαστε περισσότερο μέσα στη μέρα, να κάνουμε κάτι που το αγαπάμε πολύ και να παλεύουμε για ένα κοινό στόχο. Αλλά και το αποτέλεσμα, μας αντάμειψε. Είναι κάτι, πλέον, που το περιμένουμε, το απολαμβάνουμε, το συζητάμε, το βελτιώνουμε.»
«Αν και είμαστε ζευγάρι 14 χρόνια, με αφορμή τον Κύριο ΚΙΧ ανακάλυψα τον συνάδελφο Λευτέρη. Είναι απίστευτος δουλευταράς. Θα επιμείνει σε κάτι εκατό φορές προκειμένου να βγει το αποτέλεσμα που θέλει, θα προτείνει εκατό διαφορετικές ιδέες, θα στύψει το μυαλό του για να βρει λύση εκεί που δεν υπάρχει. Κοντά του έμαθα κι εγώ πολλά. Έχει άλλωστε, πολύ μεγάλη εμπειρία με σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο. Είναι πραγματικά χαρά να συνεργάζεται κανείς μαζί του. Θαυμάζω το ταλέντο του.»
«Θεωρώ, πάντως, ότι είναι πιο εύκολο να δουλεύεις με έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρεις. Γιατί χτίζεις μία σχέση εξαρχής πάνω στη δουλειά, χωρίς προκαταλήψεις. Είσαι περισσότερο ανοιχτός, ελαστικός. Όταν ζεις με κάποιον τόσα χρόνια υπάρχει ο κίνδυνος να κουβαλήσεις στο θέατρο τα προβλήματα του σπιτιού. Σε όλα τα ζευγάρια, άλλωστε, δεν είναι τα πάντα ρόδινα. Υπάρχει γκρίνια, φθορά, αρνητισμός. Κι αυτό μπορεί να μπλοκάρει την κοινή προσπάθεια. Καταφέραμε, ωστόσο, να χτίσουμε από το μηδέν μία επαγγελματική σχέση, με υπομονή, σεβασμό και συναδελφικότητα.»
«Η επαφή με τα παιδιά ξεκινάει πολύ πριν κάνουμε τα δικά μας. Στη Νάξο, σε συνεργασία με τον Δήμο, κάναμε τα καλοκαίρια μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού σε παιδιά απομακρυσμένων χωριών. Ήταν μια δυνατή και πρωτόγνωρη εμπειρία. Μας έμαθε πώς να τα πλησιάζουμε. Ακόμη θυμάμαι με πόση λαχτάρα μας περίμεναν. Βέβαια, τα δικά μας παιδιά ήταν οι… επόμενοι δάσκαλοι. Ένας γονιός δεν χρειάζεται να είναι ηθοποιός για να ξέρει να λέει ένα παραμύθι ή να μεταδώσει κάποιο μήνυμα μέσα από μια ιστορία.»
«Ο τετράχρονος γιος μας ενθουσιάστηκε με τον “Κύριο Κιχ και το μυστικό κουτί των ήχων”. Τη μικρή μας, στα δύο τώρα, φοβήθηκα να τη φέρω και να μας δει και τους δύο πάνω στη σκηνή. Δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει τι σημαίνει θέατρο, τι ακριβώς κάνουμε και πως δεν θα μπορούμε να είμαστε εκείνη την ώρα ο μπαμπάς της και η μαμά της για ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες της. Αν έπαιζε ο ένας από τους δύο, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ο μεγάλος είναι πλέον πιο εξοικειωμένος με την έννοια του ρόλου και ξέρει πως θ’ ασχοληθώ μαζί του όπως και με όλα τα άλλα παιδιά.»
«Καθημερινά παίζουμε θέατρο με τα παιδιά μας. Χωρίς να το κάνουμε συνειδητά, μιμούμαστε χαρακτήρες, αλλάζουμε ρόλους. Αλλά και τους διαβάζουμε πολύ, όπως συμβαίνει σε όλα τα σπίτια φαντάζομαι, όχι μόνο στων ηθοποιών.»
«Αυτό που ίσως διαφέρει στη δική μας οικογένεια είναι πως όταν παίζουμε δεν υπάρχει λογοκρισία. Ακούω συχνά από γονείς να λένε στα παιδιά τους, μην κάνεις π.χ. αυτή τη γκριμάτσα είσαι άσχημη ή ζωγράφισε πιο ίσια τη γραμμή. Φοβούνται να τα αφήσουν να τσαλακωθούν, να εκφραστούν ελεύθερα. Σε ‘μας, επίσης, δεν υπάρχει διαχωρισμός “αγορίστικο – κοριτσίστικο”. Ο Ιάσονας θα παίξει με τα κουζινικά ή τα μωρά και η Μυρσίνη με τα φορτηγά και τα τρένα. Τα αφήνουμε να εξερευνήσουν τα εκφραστικά τους μέσα, τη φωνή, το πρόσωπό, το σώμα τους. Σαφώς υπάρχουν κανόνες, αλλά όταν παίζουμε και δημιουργούμε δεν χωράει επίκριση. Προσωπικά, πιστεύω πολύ στο ελεύθερο παιχνίδι. Τα παιδιά μαθαίνουν πολλά περισσότερα αν τα αφήσεις ελεύθερα σε ένα πάρκο, παρά να τα τρέχεις σε χίλιες δυο δραστηριότητες.»
«Σε κάθε οικογένεια πιο αυστηρός είναι αυτός που περνάει τις περισσότερες ώρες μαζί με τα παιδιά. Δεν έχει να κάνει με το φύλο. Συνήθως οι μαμάδες επωμίζονται αυτό το ρόλο, καθώς κάποια στιγμή φθάνουν στα όριά τους και θέλοντας ή μη βάζουν κανόνες για να… επιζήσουν. Πάντως με τον Λευτέρη ακολουθούμε κοινή γραμμή για να μην μπερδεύονται και τα παιδιά με διπλά μηνύματα.»
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ο Κύριος ΚΙΧ και το μυστικό κουτί των ήχων» δείτε ΕΔΩ.
