Ομάδα Κοπέρνικος: «Πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν όταν ξεκινάς και συ να δίνεις!»

Μιλήσαμε με την ομάδα Κοπέρνικος που φέτος δημιουργεί μια ολόφρεσκη Χριστουγεννιάτικη παράσταση για όσους είναι και νιώθουν παιδιά. Το «Ένα ξωτικό στην πόρτα μου» γραμμένο από τους βραβευμένους, Άγγελο Αγγέλου και Έμη Σίνη παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο για τις ημέρες των εορτών.

από την Ελίζα Κυρτσόγλου

Η ομάδα Κοπέρνικος μετράει ήδη 11 χρόνια παρουσίας στο παιδικό θέατρο. Η Έμη Σίνη μας ομολογεί το πως αποφάσισαν να ασχοληθούν με το παιδικό θέατρο.

Από το 2005 ασχολούμαστε με το τραγούδι και τη μουσική για παιδιά, όταν νιώσαμε την ανάγκη να εντάξουμε τους ήρωες των τραγουδιών μας σε μια ενιαία ιστορία. Τότε γράψαμε και το πρώτο μας θεατρικό έργο. Προσπαθούμε πάντα να ακολουθούμε τα δημιουργικά μας ένστικτα και αισθανόμαστε πως βρήκαμε στον χώρο των παιδιών ένα απέραντο πεδίο αναζήτησης, έκφρασης και πειραματισμού.

Ο Χρήστος Κοντογιώργης μας μιλάει για το έργο, και για το τι πρόκειται να δει ο θεατής όταν έρθει στην παράσταση.

Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο και καλογραμμένο έργο, που δεν υποτιμά την νοημοσύνη και την αντίληψη των παιδιών, αλλά αντίθετα οξύνει τις αισθήσεις τους. Τους δίνει την δυνατότητα να έρθουν σε μια «πραγματική» πρώτη επαφή με το θέατρο, να το αγαπήσουν και να το εντάξουν στην ζωή τους μελλοντικά, και ως ενήλικες. Η παράσταση δεν βασίζεται σε φαντασμαγορικές εικόνες και εφέ, αλλά σε φανταστικές ιδέες. Όλα στήνονται εκείνη τη στιγμή, μπροστά στα μάτια του θεατή, καταργώντας τις περισσότερες στερεοτυπικές θεατρικές συμβάσεις ενός παιδικού θεάτρου. Έχει άφθονο χιούμορ, υπέροχα τραγούδια, προκαλεί όμορφα συναισθήματα και σε οποιαδήποτε διάδραση, λαμβάνει χώρα κάτι μαγικό ανάμεσα στον ηθοποιό και το παιδί-θεατή.

 

Σε μια εποχή που η τεχνολογία πρωταγωνιστεί ακόμα και στις ζωές των μικρών παιδιών , ο Άγγελος Αγγέλου μας επισημαίνει τον τρόπο που κατορθώνουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον  σ’ ένα τόσο απαιτητικό κοινό.

Το θέατρο έχει τρομακτική δύναμη! Πρόκειται για μια δράση που συντελείται, ζωντανά, μπροστά σου δίχως την παρεμβολή οποιασδήποτε οθόνης. Αυτό μπορεί, όχι μόνο να κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιου, αλλά ακόμα και να τον συγκλονίσει! Κάνουμε ένα είδος θεάτρου που αξιοποιεί τη θεατρική σύμβαση και τους θεατρικούς κώδικες, ενώ στέκεται μακριά από τις εκφραστικές μεθόδους της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Μέσα σε μια τέτοια συνθήκη, το να κεντρίσεις το ενδιαφέρον δεν είναι δύσκολο. Άλλα είναι τα ζητούμενα και οι αγωνίες μας.

 

Ο Άγγελος Αγγέλου τονίζει το ρόλο της μουσικής στις παραστάσεις της ομάδας Κοπέρνικος.

Η μουσική παίζει πάντα σημαντικό ρόλο στις παραστάσεις μας. Συχνά επηρεάζει δομικά τα έργα μας (βλ. «Απαγορεύεται η μουσική», «Μίλα και Σουτ» κ.α.) και αυτό είναι απόλυτα φυσικό, αν αναλογιστείτε ότι ξεκινήσαμε την πορεία μας με τη δημιουργία παιδικών τραγουδιών.

 

Για τη διάδραση στη συγκεκριμένη παράσταση η Έμη Σίνη μας αναφέρει.

Ενώ χρησιμοποιούμε τη διάδραση σε όλες τις –έως τώρα- παραστάσεις μας, επιλέξαμε φέτος –και σε συμφωνία με το σκηνοθέτη μας Γκάυ Στεφάνου- να μην την εντάξουμε στα βασικά μας εκφραστικά μέσα. Θεωρήσαμε ότι πρέπει να προβάλουμε άλλα θεατρικά εργαλεία. Υπάρχουν, παρόλα αυτά σημεία, που η ταύτιση των παιδιών με τους ήρωες είναι τέτοια που θα ξεκινήσουν από μόνα τους και αυθόρμητα μια συζήτηση με τον ηθοποιό.

 

Έχουμε ανάγκη την εποχή που ζούμε από ένα ξωτικό να κάνει τη ζωή μας καλύτερη; Ο Νικόλας Παπαδομιχελάκης  μας απαντά σχετικά.

Τα ξωτικά δεν γερνάνε ποτέ. Αυτό τα κάνει να διατηρούν την παιδικότητα και τις αγνές τους προθέσεις και να μας υπενθυμίζουν ποια είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Υπάρχουν γύρω μας και άνθρωποι με αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα οι καλοί παραμυθάδες της εποχής μας και οι καλλιτέχνες κάθε λογής, που συντροφεύουν μικρούς και μεγάλους με τις ιστορίες τους,  που μας παρηγορούν και μας καλούν να δώσουμε το καλό παράδειγμα. Δε χρειαζόμαστε τις μαγικές δυνάμεις ενός ξωτικού για να καλυτερέψουμε την ζωή μας, αρκεί να δούμε μέσα από τα μάτια του ξωτικού που βρίσκεται δίπλα ή μέσα μας.

Ο Γιώργος Κισσανδράκης μας εξηγεί γιατί το παιδικό θέατρο βρίσκεται σε άνθιση παρόλο που βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης.

Το παιδικό θέατρο δεν είναι καθόλου εύκολο είδος. Έχει σίγουρα κάποιες ιδιαιτερότητες και ως προς την θεματική και ως προς τις ευαισθησίες του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ιστορίες και ευφάνταστα παιχνίδια, ενώ η φαντασία τους ακόμα δεν έχει περιοριστεί μέσα σε προσεκτικά διαμορφωμένα κοινωνικά κουτιά. Θέλω να πιστεύω ότι η άνθιση του παιδικού θεάτρου οφείλεται στην ανησυχία των καλλιτεχνών και των γονέων να προσφέρουν αυτά τα ερεθίσματα στα παιδιά, και όχι στην οικονομική δυναμική που αυτό το κομμάτι της αγοράς παρουσιάζει.

Η Αφροδίτη Κλεοβούλου στέλνει ένα μήνυμα σε ένα παιδί που θέλει να έρθει να δει την παράσταση.

Έρχονται Χριστούγεννα, η πιο μαγική περίοδος του χρόνου. Και ποτέ δεν λείπει από μια χριστουγεννιάτικη ιστορία ένα ξωτικό που ανυπομονεί να φτιάξει παιχνίδια, να παίξει με τους τάρανδους και με τα παιδιά που θα συναντήσει. Όμως το δικό μας ξωτικό είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα. Έχει μια σημαντική αποστολή. Την πιο δύσκολη! Που θα το ωθήσει να περπατήσει ανάμεσα σε χιονισμένα βουνά, να φτιάξει σε λίγα δευτερόλεπτα ένα υπέροχο τρενάκι, να σώσει έναν άνθρωπο από μια παγωμένη ρεματιά και να χαρίσει το παλτό και τα παπούτσια του σε δυο άγνωστους περαστικούς. Ίσως, λοιπόν, αυτά τα Χριστούγεννα να είναι λίγο διαφορετικά. Πιο αισιόδοξα και πιο ελπιδοφόρα για όσα θα έρθουν. Άλλωστε, πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν όταν ξεκινάς και συ να δίνεις!