Εννέα απαντήσεις από τον Γιάννη Σαρακατσάνη

Ο Γιάννης Σαρακατσάνης είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός, ιδρυτικό μέλος των AboVo και υπεύθυνος για το Bob Theatre Festival. Το παιδικό θέατρο μπήκε στη ζωή του έχοντας ως στόχο να εξελιχθεί αυτό, ως ένα εκπαιδευτικό μέσο που μεταφέρει ένα μήνυμα σε μικρούς και μεγάλους. Φέτος με την ομάδα του μας ταξιδεύει στο χρόνο, φέρνοντας τα παιδιά σε επαφή με την ιστορία που όπως υποστηρίζει είναι ο μόνος τρόπος να αξιολογήσουμε τις αλλαγές που έρχονται.   

από την Ελίζα Κυρτσόγλου

                                                

• Η ζωή μου ξεκίνησε το 1975 στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Νέα Σμύρνη. Πρόλαβα την εποχή, πριν από τους υπολογιστές και τις παιχνιδομηχανές, όταν το παιχνίδι μας ήταν να παίζουμε κρυφτό, κυνηγητό και διάφορα αθλήματα στη γειτονιά.

 

• Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης. Η προσγείωση όμως ήρθε νωρίς και το επόμενο που έλεγα ότι θέλω να γίνω ήταν «φυσικομαθηματικός», χωρίς να ξέρω ακριβώς τί ήταν βέβαια. Η μοίρα τα έφερε έτσι όμως που τελικά έμαθα! Το 1994 μπήκα στο μαθηματικό της Πάτρας και αυτό που έζησα δε με ενθουσίασε.

• Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου και με γοήτευσε! Θυμάμαι τις συγκλονιστικές μου ερμηνείες ως «Θυμωμένος Γείτονας» στο Μορμόλη και ως «Ρωμιόπουλο» στο Κυπαρίσσι του Μυστρά. Πέρα από το αστείο όμως, το θέατρο πράγματι με γοήτευσε απ’ ό,τι φαίνεται. Στο λύκειό μου δεν είχε θεατρική ομάδα αλλά εγώ ήθελα τόσο πολύ να παίξω που συμμετείχα στη θεατρική ομάδα άλλου σχολείου. Η απόφαση όμως ήρθε στα φοιτητικά μου χρόνια. Καθώς σπούδαζα στην Πάτρα, εκεί βρήκα μια καταπληκτική φοιτητική, θεατρική ομάδα, η οποία μάλιστα έγινε και η κύρια ασχολία μου. Έτσι, τελικά εγκατέλειψα το Πανεπιστήμιο, πήγα σε δραματική σχολή και δεν ξανακοίταξα αλλού.

 

• Από τη σκηνοθεσία και την υποκριτική διαλέγω…Δεν διαλέγω! Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μεταφορά ενός σημαντικού μηνύματος. Κάθε έργο πρέπει να μεταφέρει στον θεατή ένα χρήσιμο μήνυμα και αυτό το μήνυμα πρέπει να είναι όμορφα κρυμμένο μέσα στην παράσταση ώστε να το ανακαλύψει ο θεατής μόνος του. Εγώ λοιπόν θα διαλέξω το ρόλο (ηθοποιού ή σκηνοθέτη) που θα ενισχύσει τη μεταφορά αυτού μηνύματος με τον καλύτερο τρόπο.

• Όταν συνειδητοποίησα πως το παιδικό θέατρο…επιβάλλεται να έχει μήνυμα ενθουσιάστηκα. Τα παιδιά θέλουμε να μαθαίνουν. Άρα το παιδικό θέατρο πρέπει να είναι εκπαιδευτικό! Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ δημιουργικά με αυτό. Στόχος μου είναι να αναπτυχθεί ένα εκπαιδευτικό, παιδικό θέατρο στην Ελλάδα. Πέρσι κάναμε τις «Εφευρέσεις που άλλαξαν τον κόσμο» για να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με την επιστήμη και φέτος κάνουμε τους «Ταξιδιώτες στο Χρόνο» για να πετύχουμε το ίδιο και με την ιστορία.

 

• Τα παιδιά ως θεατές είναι ιδιαίτερα…εκφραστικά! Αν δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν θα το καταλάβεις αμέσως. Αντίστοιχα όμως, αν τους αρέσει, θα το δείξουν γενναιόδωρα. Το καλό είναι ότι τα παιδιά δεν είναι προκατειλημμένα! Ανά πάσα στιγμή είναι διαθέσιμα να αλλάξουν γνώμη για την παράσταση προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο ανάλογα με αυτό που βλέπουν.

• Τα ταξίδια στο χρόνο είναι για μένα…ένα παιδικό όνειρο το οποίο ζω λιγάκι φέτος, χάρις στην παράσταση. Η επιστήμη δεν μας ενθαρρύνει και πολύ σε αυτόν τον τομέα. Ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο μοιάζει πρακτικά αδύνατο αλλά εγώ θα ελπίζω και θα περιμένω.

 

• Η έμπνευση για την φετινή παράσταση ήρθε όταν…αρχίσαμε να δουλεύουμε με την ομάδα. Αναζητώντας ιστορικές περιόδους και προσωπικότητες που θα θέλαμε να συμπεριλάβουμε στην παράσταση προέκυψε το φετινό μας θέμα, το οποίο είναι η αλήθεια και ο λάθος χειρισμός της. Έτσι φέτος στην παράσταση έχουμε: Τη Μαρία Αντουανέτα, που ήξερε την αλήθεια αλλά έκανε ότι δεν την βλέπει, τη Μπέτυ Πάρις (από τις «μάγισσες» του Σάλεμ) που ήξερε την αλήθεια αλλά φοβόταν να την πει και, τέλος, τον Χριστόφορο Κολόμβο, που όλοι του έλεγαν την αλήθεια, αλλά αυτός δεν ήθελε να τη δει. Η αναζήτηση και η διαχείριση της αλήθειας είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει γενικά σαν ανθρωπότητα στο προσεχές μέλλον και, με αυτήν την παράσταση, θέλουμε να προετοιμάσουμε, με τον τρόπο μας, τα παιδιά.

• Αν ξαναγινόμουν παιδί θα…ήθελα να διάβαζα περισσότερο. Άργησα να αγαπήσω το διάβασμα και, ειδικά την ιστορία, την αγάπησα ακόμα αργότερα. Ζούμε κοσμοϊστορικές στην εποχή μας και το μέγεθός τους θα φανεί ακόμα περισσότερο στα επόμενα χρόνια. Ο μόνος τρόπος να αξιολογήσουμε τις αλλαγές που έρχονται είναι μέσω της ιστορίας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να τις εντάξουμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να  προσαρμοστούμε εγκαίρως στο μέλλον που έρχεται και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να το δούμε με ελπίδα. Ελπίζω πως αυτή η παράσταση βοηθάει παιδιά και γονείς, έστω και λίγο, προς αυτήν την κατεύθυνση.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση δείτε ΕΔΩ.