H Hippo Theatre Group και η «avant-garde» αισθητική

Ηippo είναι ο Φώτης Δούσος και ο Αλέξανδρος Ράπτης. Ίδρυσαν την ομάδα το 2009 και από τότε καταπιάνονται τόσο με το ενήλικο θέατρο, όσο και με το παιδικό. Όπως οι ίδιοι αναφέρουν, η ομάδα χαρακτηρίζεται από μια «avant-garde» αισθητική που σέβεται τις αναζητήσεις της σύγχρονης παιδαγωγικής επιστήμης και των αισθητικών ρευμάτων του 21ου αιώνα.

Μιλήσαμε με τον Φώτη Δούσο και τον Αλέξανδρο Ράπτη για την ομάδα Hippo Theatre Group, το παιδικό θέατρο, το θεατρικό εγχειρίδιο με τίτλο “kinemo” όπου εκεί συνοψίζουν όλη την κοσμοθεωρία τους και τον θεατρικό μας στοχασμό.

από την Ελίζα Κυρτσόγλου

Η ίδρυση της ομάδας Hippo Theatre Group

Φώτης Δούσος: Έγινε το 2009. Είχαμε ήδη δοκιμαστεί σε διάφορα ήδη καλλιτεχνικής πράξης: θέατρο, μουσική, κινηματογράφο, λογοτεχνία. Η ίδρυση της ομάδας είχε σαν προϋπόθεση τον συγκερασμό όλων των προηγούμενων προσπαθειών.

 

Το παιδικό θέατρο μια πρόκληση, μεγαλύτερη από των ενηλίκων;

Αλέξανδρος Ράπτης: Το θέατρο για παιδιά, από τη μία, είναι μια ειδική κατηγορία θεάτρου. Και από την άλλη, δεν διαφέρει σε τίποτα από το θέατρο για ενήλικες. Η διαδικασία της δημιουργίας μιας παιδικής παράστασης πρέπει να γίνεται με την ίδια αφοσίωση, με την ίδια προσοχή στη λεπτομέρεια και το ίδιο καλλιτεχνικό πάθος, όπως και στα υπόλοιπα είδη θεάτρου. Πολύ συχνά είναι δυσκολότερο να κερδίσεις τα παιδιά απ’ ότι τους ενήλικες. Αν δεν τους αρέσει κάτι θα φανεί πολύ έντονα στις αντιδράσεις τους. Γιατί τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει τις αντίστοιχες άμυνες. Όπως επίσης και αν τους αρέσει κάτι θα εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους. Όσο περισσότερο ουσιαστική είναι η δουλειά μας σαν δημιουργοί τόσο περισσότερο καταφέρνουμε να ανταπεξέλθουμε στην θεατρική πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε φορά απέναντι στο παιδικό κοινό.

 

Το μεγαλύτερο εγχείρημα της ομάδας Hippo

Φώτης Δούσος και Αλέξανδρος Ράπτης: Σίγουρα αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι οι μεγάλες, πολύμηνες περιοδείες στο εξωτερικό. Πρόκειται για μια πρακτική με μεγάλα ρίσκα και συγκινήσεις που έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό το ύφος και τη φυσιογνωμία της ομάδας. Επιπλέον μας έχει επηρεάσει προς το θετικότερο και σε προσωπικό επίπεδο. Το ταξίδι σε αλλάζει άλλωστε σαν άνθρωπο. Οι σημαντικοί σταθμοί αυτής της πορείας είναι πολλοί. Ενδεικτικά θα αναφέρω την παράσταση που κάναμε στο Yale University στις ΗΠΑ και τη συμμετοχή μας στο THESPO19, το μεγαλύτερο διεθνές φεστιβάλ νεανικού θεάτρου στην Βομβάη της Ινδίας.

Ο σημαντικότερος σταθμός στο ταξίδι μας που συνεχίζεται είναι η συγγραφή του θεατρικού εγχειριδίου με τίτλο “kinemo” το οποίο εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Εκεί συνοψίζουμε όλη την κοσμοθεωρία μας και τον θεατρικό μας στοχασμό.

Ένα εναλλασσόμενο ρεπερτόριο για φέτος, με παραστάσεις γεμάτες συναισθήματα. Οι Περιπέτειες του Παβ, Πώς Βγαίνουμε από το Βυθό Παρακαλώ; (Η Μικρή Γοργόνα), Το Νησί των Συναισθημάτων. Τα κριτήρια για τις ιστορίες που παρουσιάζονται στους μικρούς φίλους

Αλέξανδρος Ράπτης: Φέτος όντως είναι μια πολύ παραγωγική χρονιά για μας. Εκτός από τις παραστάσεις που αναφέρετε, θα πραγματοποιήσουμε και μια περιοδεία στην κεντρική Ευρώπη στην οποία θα παίζω και εγώ ο ίδιος με την παράσταση “Ο Χορός των Μεταμφιεσμένων”. Αυτή η παράσταση έχει ήδη ταξιδέψει στον υπόλοιπο κόσμο και τώρα θα παρουσιαστεί και για τους Έλληνες της Ευρώπης. “Οι Περιπέτειες του Παβ” του Φώτη Δούσου παρουσιάζεται για σχολεία της Bόρειας Ελλάδας και παίζεται και για το ευρύ κοινό κάθε Κυριακή στις 12 στον Πολυχώρο ΕΝΩ, Ερμού 11, στην Θεσσαλονίκη. Οι άλλες δύο μας παραστάσεις παίζονται στο θέατρο 104, στο Γκάζι. Το “Πώς Βγαίνουμε από το Βυθό Παρακαλώ;” είναι μια ανατρεπτική και σύγχρονη διασκευή της “Μικρής Γοργόνας” από την Καλλιόπη Φύκαρη και παίζεται κάθε Κυριακή στις 12.00, ενώ το “Το Νησί των Συναισθημάτων” που είναι βασισμένο στην ομώνυμη ιστορία του Χόρχε Μπουκάι, παίζεται κάθε Σάββατο στις 17.00.

Τα κριτήρια επιλογής των παραστάσεων μας είναι πολλά. Κάθε φορά προσπαθούμε να αφουγκραστούμε θέματα που απασχολούν τα παιδιά, κείμενα που θα τους καλλιεργήσουν την φαντασία, την κριτική σκέψη και θα τους βοηθήσουν στην ανάπτυξη και ωρίμανση τους. “Οι Περιπέτειες του Παβ” έχουν να κάνουν με την αυτογνωσία και την πίστη στον εαυτό μας, “Το Νησί των Συναισθημάτων” με την καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης, την αποδοχή του εαυτού και την συναισθηματική ωρίμανση του παιδιού, ενώ το “Πώς Βγαίνουμε από το Βυθό Παρακαλώ;” και “Ο Χορός των Μεταμφιεσμένων” με την αποδοχή του διαφορετικού.

Το θεατρικό εργαστήρι μετά τις παραστάσεις και η ανταπόκριση των γονιών

Φώτης Δούσος: Το κομμάτι αυτό είναι αλληλένδετο με τις παραστάσεις μας. Ο στόχος μας αρχικά ήταν να εμπλουτίσουμε την αισθητική εμπειρία των θεατών μας με ένα μέρος μεγαλύτερης διάδρασης. Σιγά -σιγά διαπιστώσαμε ότι στο κομμάτι αυτό μπορεί να γίνει πολύ αποτελεσματική διαχείριση των εκπαιδευτικών στόχων που θέτει η παράσταση χωρίς να χρειαστεί να εκπέσουμε σε άγονο και παρωχημένο διδακτισμό. Πέρα όμως από την παιδαγωγική σημασία, το μικρό εργαστήρι που ακολουθεί τις παραστάσεις μας είναι τρομερά διασκεδαστικό για τα παιδιά.

 

Η ευθύνη της ομάδας για το παιδικό κοινό

Φώτης Δούσος: Η ευθύνη είναι τεράστια. Και αυτό μας κάνει να παίρνουμε αναγκαστικά πολύ σοβαρά τη δουλειά μας. Τα παιδιά μέσα από την εκπαίδευση και τις εμπειρίες τους αρχίζουν να διαμορφώνουν σιγά σιγά το δικό τους προσωπικό αισθητικό κριτήριο. Είναι συγκινητικό να ξέρουμε ότι, σε πολλές περιπτώσεις, συμβάλλουμε και εμείς σε αυτό, με τις παραστάσεις μας, με το αισθητικό πρότυπο που δίνουμε στα παιδιά, με το καλλιτεχνικό μας μήνυμα.

 

Μια συγκινητική ιστορία κατά τη διάρκεια μιας παράστασης.

Αλέξανδρος Ράπτης: Μία από τις συγκινητικές στιγμές που θυμάμαι είναι όταν παίξαμε για ένα δημοτικό σχολείο στην Καστοριά. Μέσα στο κοινό ήταν και ένα παιδί με νοητική υστέρηση μαζί με την δασκάλα ειδικής αγωγής που το πρόσεχε. Το παιδί το έφερε δοκιμαστικά για να δει αν θα καταφέρει να παρακολουθήσει την παράσταση. Κάποια στιγμή από τον ενθουσιασμό του το παιδί ανέβηκε πάνω στην σκηνή και αγκάλιασε την συμπαίχτρια μας Χριστιάνα Κανδυλιώτη με την οποία τότε παίζαμε την παράσταση μας “Φουτουρία”. Με μαγικό τρόπο το παιδί αντιλήφθηκε τον ρυθμό της παράστασης και την κατάλληλη στιγμή χωρίς να διακόψουμε καθόλου ξανακάθισε κάτω και παρακολούθησε την υπόλοιπη παράσταση. Η δασκάλα του μετά μας έλεγε πως της έκανε εντύπωση η συμπεριφορά και η προσήλωση του μικρού στην παράσταση και ότι αυτό δεν έχει ξαναγίνει με αντίστοιχα θεάματα.

 

Κάτι που θα αλλάζατε και κάτι που δεν θα αλλάζατε από το ξεκίνημά σας ως σήμερα.

Αλέξανδρος Ράπτης: Πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι δεν θα άλλαζα και πολλά. Ίσως το μόνο που θα θέλαμε είναι η ηθική και υλική στήριξη του κράτους στην συνεχή και πολύχρονη παρουσία μας στα ελληνικά σχολεία και τις κοινότητες του εξωτερικού. Θα ευχόμουν να είχαμε καλύτερες επικοινωνιακές ικανότητες για να πετύχουμε μια τέτοια σημαντική βοήθεια από την πολιτεία.