3ο Παιδικό & Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας

12 Νοεμβρίου, 202012 Νοεμβρίου, 2020 paidikoadmin

Το Παιδικό & Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας επιστρέφει πλήρως προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής παρουσιάζοντας online το πρόγραμμά του από τις 14 έως τις 22 Νοεμβρίου. Σε μια ειδικά διαμορφωμένη πλατφόρμα στo site του www.athicff.com, θα μπορούν να το παρακολουθήσουν δωρεάν από το σπίτι τους μικροί και μεγαλύτεροι φίλοι σε Ελλάδα και Κύπρο!

Με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, τη συνδιοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής, τη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, τη συνεργασία της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Καλλίστη και την υποστήριξη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το Φεστιβάλ παρουσιάζει ένα διευρυμένο πρόγραμμα για κάθε οικογένεια, εμπλουτισμένο με νέες θεματικές ενότητες που απευθύνονται σε παιδιά από 2 ετών έως και την εφηβεία, αλλά και σε γονείς που θέλουν να θυμηθούν τη δική τους παιδική ηλικία.

Μέσα από πρωτότυπες και βραβευμένες ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους, όλοι μπορούν να ταξιδέψουν στον κόσμο, από τη Γαλλία, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ ως το Μεξικό, το Νεπάλ και τη Μογγολία και να γνωρίσουν καινούργιους ήρωες κινουμένων σχεδίων αλλά και διαφορετικούς πολιτισμούς.

Μέρος του Φεστιβάλ (31 ταινίες μικρού μήκους) θα είναι προσβάσιμο σε άτομα με δυσκολία στην κατανόηση, αυτισμό και νοητική αναπηρία. Οι περιγραφές, οι συνόψεις και οι εικόνες αυτών των ταινιών, όπως και όλο το site του Φεστιβάλ θα μπορούν να διαβαστούν σε γλώσσα easy2read, η οποία «μεταφράζει» τα κείμενα κάνοντάς τα πιο κατανοητά στις παραπάνω ομάδες.

Οι θεματικές στις οποίες δίνει έμφαση το φετινό Φεστιβάλ, εστιάζουν σε παιδιά που:

Υψώνουν τη φωνή τους για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Όπως οι μαθητές από την Κωνσταντινούπολη που ακολουθούν το παράδειγμα της Γκρέτα Τούνμπεργκ και αναλαμβάνουν δράση ενάντια στην κλιματική αλλαγή στο ντοκιμαντέρ «Θέλουμε το μέλλον μας!» (We Want Our Future!) του Aτόμ Σασκάλ από την Τουρκία. Στο ντοκιμαντέρ «Μικροπλαστικά παντού» (Microplastic Madness) των Ατσούκο Κουέρκ και Ντέμπι Λι Κόεν από τις ΗΠΑ, οι μαθητές της πέμπτης τάξης ενός δημόσιου σχολείου στο Μπρούκλιν γίνονται πολίτες-επιστήμονες και ακτιβιστές και προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν την κοινότητα για την επιτακτική ανάγκη ενός Plastic Free Future

Αφηγούνται σημαντικά ιστορικά γεγονότα του 20ού αιώνα. Στην ταινία «Φρίτζι: Μια επαναστατική ιστορία» (Fritzi: A Revolutionary Tale) των Ραλφ Κούκουλα, Ματίας Μπρουν, η ειρηνική επανάσταση του 1989 παρουσιάζεται από την οπτική γωνία ενός παιδιού στην Ανατολική Γερμανία, ενώ στο «Πέρασμα» (The Crossing) της Τζοάν Χέλγκελαντ από τη Νορβηγία ταξιδεύουμε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακολουθούμε δυο αδέλφια καθώς βοηθούν δυο εβραιόπουλα να περάσουν με ασφάλεια τα σύνορα της Νορβηγίας κάτω από τη μύτη των Ναζί προς την ουδέτερη Σουηδία (Βραβείο Καλύτερης Παιδικής Ταινίας στο φετινό Zlin International Film Festival for Children and Youth).
Εκφράζονται μέσα από το ποδόσφαιρο ακόμα και ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες. Στο ντοκιμαντέρ «Koυσάσα» (Kusasa) του Σέιν Βερμότεν, η ομάδα ποδοσφαίρου Kusasa Stars ξεκινάει από μια παραγκούπολη 15.000 κατοίκων στο Γκρένταλ της Νοτίου Αφρικής και φτάνει να διαγωνίζεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων Gothia Cup στη Σουηδία. Στην ταινία «Τα πόδια του Μαραντόνα» (Maradona’s Legs) του Φιράς Κουρί, δυο αγόρια από την Παλαιστίνη αναζητούν το τελευταίο αυτοκόλλητο για το άλμπουμ τους στη διάρκεια του Μουντιάλ του 1990.
Βρίσκουν τις «υπερδυνάμεις» τους μέσα από τον χορό, όπως στο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «Ο ρυθμός της ζωής» (My Father the Mover) της Τζούλια Τζανς από τη Νότιο Αφρική το οποίο τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Tribeca.
Μαθαίνουν να τολμούν και να γκρεμίζουν τα στερεότυπα όπως στη βραβευμένη με Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους Ταινία «Μαθαίνοντας σκέιτ σε εμπόλεμη ζώνη (αν είσαι κορίτσι)» (Learning To Skateboard in A Warzone [If You’re a Girl]) της Αμερικανίδας Κάρολ Ντίσινγκερ.
Ζουν ιστορίες τρόμου που θα προκαλέσουν ρίγη τόσο στους εφήβους όσο και στους γονείς τους. Ιδίως όταν πρόκειται για ταινίες όπως «Η αρμονία του διαβόλου» (The Devil’s Harmony) του Βρετανού Ντίλαν Χολμς Ουίλλιαμς, στην οποία τα «φυτά» εκδικούνται όσους τους κάνουν bullying, με τρόπους και αισθητική που θυμίζουν Στάνλεϋ Κιούμπρικ και Μπράιαν ντε Πάλμα.