Νάντια Δαλκυριάδου: «Τα παιδιά δεν δυσκολεύονται καθόλου να ταυτιστούν με το διαφορετικό»

Συναντήσαμε την ηθοποιό και σκηνοθέτη Νάντια Δαλκυριάδου και μας μίλησε για ένα μαγικό ταξίδι που γίνεται φέτος στη γατοσυνοικία του Θεάτρου Άβατον. Οδηγός σε αυτό το ταξίδι είναι ο «Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας», η παράσταση που σκηνοθετεί παρέα με τον Στέφανο Παπατρέχα, για παιδιά 2 έως και 7 ετών.

 

Από την Ελίζα Κυρτσόγλου

 

Ε.Κ.: Φέτος ανεβάζετε την παιδική παράσταση «Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας», θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτή;

Νάντια Δαλκυριάδου.: Η παιδική παράσταση «Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας», είναι ένα έργο του πολυτάλαντου φίλου και συνεργάτη Στεφάνου Παπατρέχα, που έχουμε τη χαρά να μοιραζόμαστε τη σκηνοθεσία, γραμμένο για παιδιά από 2 έως και 7 ετών. Είναι μια ιστορία, που αν έπρεπε να την συνοψίσω σε μια φράση, θα έλεγα «πίσω έχει η γάτα την ουρά!»

Μια ιστορία για έναν γάτο που αποζητούσε την αποδοχή από τις άλλες γάτες καθώς ήταν διαφορετικός και τελικά έφτασε να σώσει ολόκληρη τη γατοσυνοικία με τη διαφορετικότητά  του.

 

Ε.Κ.: Ο γάτος Ηλίας είναι ένας διαφορετικός γάτος; Ταυτίζονται τα παιδιά με έναν αντί-ήρωα;

Νάντια Δαλκυριάδου: Νομίζω ότι τα παιδιά δεν δυσκολεύονται καθόλου να ταυτιστούν με το διαφορετικό, δεν τα απασχολεί. Δεν αποτελεί κριτήριο για να γίνει κάποιος αποδεκτός η ομοιομορφία. Μάλλον μεγαλώνοντας αναπτύσσουμε το φόβο του διαφορετικού. Μας μπολιάζει ο περίγυρος με στεγανά και αντιλήψεις για τη ζωή, που βγάζουν εκτός παιχνιδιού το διαφορετικό. Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια στροφή στην αποδοχή του διαφορετικού, αλλά νομίζω έχουμε επί της ουσίας ακόμη πολύ δρόμο.

 

Ε.Κ.: Μέσα από την εμπειρία σας είναι χρήσιμο να παρακολουθούν από πολύ νωρίς τα παιδιά θέατρο για την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης και της αποδοχής;

Ν.Δ.: Θα έλεγα ότι η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης και της αποδοχής είναι δώρα του θεάτρου που έρχονται σε δεύτερο χρόνο.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα που καλλιεργούνται μέσα από το θέατρο, πολύ πιο βασικά. Σκεφτείτε από τη στιγμή που κανονίζει ο γονιός με το παιδί του να δούνε μια παράσταση, πόσα πράγματα καλλιεργούνται ταυτόχρονα.

Πράγματα απλά, καθημερινά· ότι στον ελεύθερο μας χρόνο κάνουμε κάτι μαζί και δεν απομονωνόμαστε, ότι πρέπει να είμαστε συνεπείς στην ώρα μας, ότι μπαίνουμε στο χώρο με σειρά, ότι σεβόμαστε τον διπλανό μας, ότι σεβόμαστε τον δημόσιο χώρο, ότι σεβόμαστε τους εργαζόμενους, ότι μπορούμε να συζητήσουμε μετά για κάτι που μας έκανε εντύπωση, ότι αποφασίζουμε τι μας αρέσει και τι όχι.

Και μετά έρχεται η ενσυναίσθηση, η αποδοχή, η δυνατότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου, η φαντασία.

 

Ε.Κ.:  Για πολλά παιδάκια που θα έλθουν, θα είναι η πρώτη παράσταση που θα δουν, νιώθετε πως έχετε ευθύνη να κάνετε ξεχωριστή αυτή την εμπειρία;

Ν.Δ.: Ναι και το νιώθουμε συνολικά, σαν ομάδα! Γι’ αυτό και η σκέψη μας και η στόχευσή μας είναι το θέατρο να γίνει για τα παιδιά ένας χώρος μαγικός, ένας χώρος που βρίσκει ο καθένας τον εαυτό του, που περνάει όμορφα, που μπαίνει στη θέση του άλλου, που θέλει να ξαναπάει για να κάνει ένα ταξίδι με τη φαντασία του.

 

E.K.: Πότε νιώσατε πως θέλετε να ασχοληθείτε με το παιδικό θέατρο;

Ν.Δ.: Δεν διαχωρίζονται μέσα μου τα είδη θεάτρου, έτσι ώστε να μπορώ να πω ότι αποφάσισα κάποια στιγμή να ασχοληθώ με το παιδικό θέατρο. Για μένα είναι ένα το θέατρο και πολλοί οι τρόποι για να το κάνεις. Ένας απ’ αυτούς είναι να μιλήσεις με τα παιδιά και ξεκινάει απ’ το να μιλήσεις με το  παιδί μέσα σου, να κάνεις μια παράσταση που θα σου άρεσε εσένα πρώτα σαν παιδί.

Καμιά φορά βλέπω παιδικές παραστάσεις και είναι σαν να μιλάνε στα παιδιά σαν μια άλλη κατηγορία ανθρώπου, σαν κάτι ξέχωρο από εμάς τους μεγάλους. Και σκέφτομαι ότι όλοι, ακόμη και στα 40 και στα 60 είμαστε παιδιά κάποιου, έχουμε ανασφάλειες σαν παιδιά. Πάμε πρώτη μέρα στη δουλειά και μέσα μας φωνάζει το παιδί που πάει πρώτη μέρα σχολείο. Δεν είσαι παιδί και μια μέρα περνάς τη γέφυρα και πας στους μεγάλους έτσι απλά.

Γιατί λοιπόν να σκεφτόμαστε ότι είναι τόσο μακριά το παιδικό θέατρο απ’ το θέατρο των ενηλίκων;  Στις πιο πετυχημένες παιδικές παραστάσεις, πρώτα βλέπω τους μεγάλους να συγκινούνται και μετά τα παιδιά.

Η Νάντια Δαλκυριάδου αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και από τη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Ως το 2015 έζησε και εργάστηκε ως ηθοποιός στην Θεσσαλονίκη και συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ, με ΔΗΠΕΘΕ και πολλές από τις ομάδες της πόλης. Από το 2015 ζει στην Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος, συν-σκηνοθέτης και ηθοποιός της ομάδας ΑNUMATI ,η οποία ανέβασε για 5 χρόνια τη βρεφική παράσταση «Θα βγω απ το αυγό».

 

Info:

«Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας.»

Κείμενο: Στέφανος Παπατρέχας

Σύλληψη l Σκηνοθεσία: Νάντια Δαλκυριάδου – Στέφανος Παπατρέχας

Σκηνικά l Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή

Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη

Χορογραφίες: Μαρίνα Μαυρογένη

Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Ψυχράμης

Φωτογραφίες l Γραφιστικά l Trailer: Αγάπη Καλογιάννη

Σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Μιχαηλίδης

Επικοινωνία παράστασης: Βάσω Σωτηρίου

Παραγωγή: ΚΑΡΑΚ ΑΜΚΕ – ONORIO ΑΜΚΕ

Παίζουν: Λάζαρος Βαρτάνης, Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Αλέξανδρος Καναβός, Σύνθια Μπατσή

Πού: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Κεραμεικός – Μετρό Κεραμεικός
Πότε: Από την Κυριακή 2 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο στις 18:00 και κάθε Κυριακή στις 13:30
Καθημερινές για σχολεία

Διάρκεια: 60’
Για παιδιά από 2 έως και 7 ετών