Αλέξανδρος Ράπτης: «Η Πόλη των Χαμένων Ρομπότ είναι μια ιστορία ελευθερίας. Και όπως σε κάθε ιστορία ελευθερίας υπάρχει πάντα κάπου μια επανάσταση»
Συναντήσαμε τον εξαιρετικά πρωτοπόρο Αλέξανδρο Ράπτη και μας μίλησε για την ομάδα Hippo Theatre Group και το kinemo, ένα ιδιαίτερο είδος σωματικού θεάτρου που εφαρμόζουν στις παραστάσεις, αλλά και για την φετινή παράσταση που ήδη ξεχωρίζει.
από την Ελίζα Κυρτσόγλου
Ελίζα Κυρτσόγλου: Η ομάδα Hippo Theatre Group ξεχωρίζει για το σωματικό είδος θέατρου που έχει επινοήσει η ίδια, πείτε μας πώς αποτυπώνεται αυτό στις παραστάσεις σας;
Αλέξανδρος Ράπτης: Μετά από χρόνια έρευνας και ταξιδιών με παραστάσεις μας σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη, καταλήξαμε σε ένα ιδιαίτερο είδος σωματικού θεάτρου που το ονομάζουμε kinemo. Το kinemo σχετίζεται με την έντονη σωματικότητα, την υψηλή σκηνική ενέργεια, τον πολύ γρήγορο ρυθμό, την απουσία βαριά φορτωμένου σκηνικού, την έντονη παρουσία της μουσικής, το σουρεαλιστικό χιούμορ. Πολύ συχνά επίσης χρησιμοποιούμε μάσκες ή/και κούκλες. Οι παραστάσεις μας ακολουθούν πάντα έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς και έχουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Στόχος μας είναι να καλλιεργήσουμε την φαντασία των θεατών και να επικοινωνήσουμε ενεργειακά και διανοητικά μαζί τους.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Μιλήστε μας για την «Πόλη των χαμένων Ρομπότ». Τι πρόκειται να δει ο θεατής;
Αλέξανδρος Ράπτης: Η Πόλη των Χαμένων Ρομπότ είναι μια ιστορία ελευθερίας. Και όπως σε κάθε ιστορία ελευθερίας υπάρχει πάντα κάπου μια επανάσταση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα υποδουλωμένα ρομπότ επαναστατούν απέναντι στους ανθρώπους – αφέντες τους. Σε μια εναλλακτική πραγματικότητα αυτής της γης η τεχνολογία έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό που τα ρομπότ έχουν συναισθήματα και μοιάζουν με τους ανθρώπους σχεδόν σε όλα. Το Υπερκράτος θέλοντας να χρησιμοποιήσει τα ρομπότ ως υπηρέτες τοποθετεί σε αυτά ένα τσιπ πειθαρχίας με το οποίο τα ελέγχει. Έτσι τα ρομπότ δεν έχουν ελεύθερη βούληση και ακολουθούν πάντα τις εντολές των αφεντικών τους, όσο παράλογες κι αν είναι αυτές. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Πιν, το πρώτο ελεύθερο ανθρωποειδές. Ο Πιν καταστευάστηκε από την ιδιοφυή επιστήμονα JP, χωρίς τσιπ πειθαρχίας. Η JP δεν άντεχε άλλο να βλέπει τα ρομπότ υποδουλωμένα και γι’ αυτό αποφάσισε να φτιάξει ένα ρομπότ με ελεύθερη βούληση, ένα ρομπότ που θα μπορούσε να φέρει την ανατροπή. Στο έργο παρακολουθούμε την πορεία της ζωής του Πιν και τον τρόπο που διαχειρίζεται την ελεύθερη του φύση του για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Γράφετε και σκηνοθετείτε για παιδιά, νιώθετε πως είναι εύκολο;
Αλέξανδρος Ράπτης: Δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι ακριβώς το ίδιο με οποιαδήποτε ενήλικη παράσταση και με οποιοδήποτε ενήλικο θεατρικό έργο. Χρειάζεται να δαπανηθεί ο ίδιος χρόνος, να υπάρξει ο ίδιος κόπος, να μετουσιωθεί η ίδια ειλικρίνεια και να δοθεί ο ίδιος σεβασμός. Και μάλιστα θα πρόσθετα ότι χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Γιατί τα παιδιά το αξίζουν.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Η μουσική ποιο ρόλο έχει στην παράσταση;
Αλέξανδρος Ράπτης: Η μουσική είναι πολύ σημαντική στις παραστάσεις που σκηνοθετώ και ιδιαίτερα στις παραστάσεις της ομάδας ΗΙΡΡΟ. Στην Πόλη των Χαμένων Ρομπότ υπάρχουν αρκετά τραγούδια που συνοδεύονται από πληθωρικές χορογραφίες, και σε στιγμές το έργο θυμίζει sci–fi μιούζικαλ, πράγμα που ικανοποιεί και ενθουσιάζει τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους θεατές. Σε άλλα σημεία της παράστασης η μουσική συμβάλλει σημαντικά στην δημιουργία ατμόσφαιρας που πλαισιώνει συγκεκριμένες σκηνές, ενώ σε κάποια άλλα σηματοδοτεί την είσοδο/έξοδο κάποιων προσώπων.
Ελίζα Κυρτσόγλου: Φέτος το καλοκαίρι μαζί με τα Ρομπότ γυρίσατε πολλά Φεστιβάλ και πόλεις της Ελλάδας, πώς είδατε το κοινό μετά σχεδόν δύο χρόνια απουσίας του θεάτρου από τη ζωή μας;
Αλέξανδρος Ράπτης: Το καλοκαίρι μας ήταν γεμάτο. Ταξιδέψαμε στα Γιάννενα, στο Ρέθυμνο, στην Κώ, στις Μυκήνες. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη σε όλα τα μέρη που επισκεφθήκαμε. Ο κόσμος διψάει για θέατρο. Χαίρομαι ιδιαίτερα που διαπίστωσα ότι το θέατρο είναι σημαντικό για τους ανθρώπους και ότι πραγματικά τους έλειψε. Και αυτό μου δίνει και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε.
