Στέλλα Σερέφογλου: «Οι παραστάσεις για παιδιά καλό θα είναι να υμνούν το παιχνίδι ως έναν από τους ουσιαστικότερους δρόμους διεύρυνσης & ανάπτυξης της φαντασίας»

To ΟΠ! αγαπήθηκε από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του και σίγουρα όχι άδικα. Αφού, ΟΠ! σημαίνει ξαφνιάζομαι, παίζω, χοροπηδώ, συνδέομαι…αγαπώ! Αφού, ΟΠ! οι θεατές στο θέατρο Χώρος θα έχουν μια εμπειρία ενός μοναδικού θεάματος γεμάτο ακροβατικά, στοιχεία βωβού κινηματογράφου αλλά και τσίρκο. Και ΟΠ! Εδώ που τα λέμε τι άλλο να ζητήσει ένα μικρό παιδί. Εμείς συναντήσαμε τη δημιουργό και σκηνοθέτη της παράστασης ΟΠ! και μας παρουσιάζεται μέσα από 5 γρήγορες απαντήσεις.

Άρχισα να ασχολούμαι με το βρεφικό-παιδικό θέατρο όταν έγινα μητέρα. Τα ίδια μου τα παιδιά ήταν το ερέθισμα που με οδήγησε στο βρεφικό-παιδικό θέατρο. Στη συνέχεια, η επαφή μου με το εργαστήρι της Ξένιας Καλογεροπούλου, την ίδια και τους ανθρώπους της, αποτέλεσε πρότυπο, καλλιτεχνικό, ηθικό, αισθητικό και παιδαγωγικό, κάτι που με συνοδεύει ακόμη και τώρα. Η επικοινωνία με το ιδιαίτερο αυτό κοινό αποτελεί πρόκληση για εμένα όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και πνευματική. Το να μπορέσεις να συνδεθείς μαζί του σημαίνει ότι ανιχνεύεις εσωτερικά μονοπάτια και έρχεσαι σε επαφή με στοιχεία της δικής σου παιδικότητας.

Η ιδέα για το ΟΠ δημιουργήθηκε αρκετά χρόνια πριν, αλλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για την υλοποίησή του. Ποιητικές ταινίες όπως το ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΠΑΛΟΝΙ αλλά και ταινίες του βωβού κινηματογράφου ή κινούμενα σχέδια όπως ο ΡΟΖ ΠΑΝΘΗΡΑΣ καθώς και βιβλία του Jon Klassen αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης. Σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και η επιθυμία μου να διηγηθώ τη συγκεκριμένη ιστορία χρησιμοποιώντας στοιχεία από τον πολυεπίπεδο κόσμο του τσίρκου και των ακροβατικών. Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοξεκίνησα τη συνεργασία με την Ευαγγελία Μόσιου και τον Πάνο Σολδάτο δεν είχα ακριβώς εικόνα του τι θα ανακάλυπτα στην πορεία. Το παράδοξο σύμπαν των ακροβατικών έχει ως πεδίο δράσης έναν χώρο μεταξύ γης και ουρανού, πολύ καλά οργανωμένο, ευφάνταστο και απίστευτα πειθαρχημένο.

Στην εποχή της ταχύτητας και της τεχνολογίας οι παραστάσεις για παιδιά καλό θα είναι να υμνούν το παιχνίδι ως έναν από τους ουσιαστικότερους δρόμους διεύρυνσης και ανάπτυξης της φαντασίας, των αισθήσεων, της ευρηματικότητας, των ορίων και της σχέσης όλων αυτών με τον κόσμο. Να προάγουν την αισθητική (υποκριτικά, σκηνογραφικά, μουσικά κλπ.), μέσα από μια κρυστάλλινη σκηνοθετική προσέγγιση, η οποία θα αρνείται τον εύκολο εντυπωσιασμό και τον διδακτισμό.

Η στιγμή που πραγματικά συγκινήθηκα από κάποια αντίδραση μικρού ή μεγάλου θεατή ήταν… δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο. Όμως, σε κάθε παράσταση υπήρχαν ζωηρές αντιδράσεις αλλά και σιωπές και αυτό μου αποκαλύπτει ότι οι θεατές, μικροί και μεγάλοι, παρασύρονται από τους κυματισμούς της ιστορίας. Ικανοποιούμαι ιδιαίτερα όταν ακούω τα παιδιά να ξεκαρδίζονται στα γέλια, να σχολιάζουν ή ακόμα και να συμβουλεύουν τους ήρωες. Όλα αυτά φανερώνουν ότι παρακολουθούν προσεχτικά το έργο και πως αυτό που εκτυλίσσεται στη σκηνή τα συγκινεί κι ενίοτε τα συναρπάζει.

Η θέση του βρεφικού θέατρου στην Ελλάδα βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Παρακολουθώ όλο και περισσότερες ομάδες να ασχολούνται με αυτό το είδος θεάτρου που πρωτοεμφανίστηκε στην Αγγλία πριν από 40 περίπου χρόνια. Στην χώρα μας, το βρεφικό θέατρο το έφερε η Ξένια Καλογεροπούλου αλλά τολμώ να πω ότι συγκριτικά με την Ευρώπη αργήσαμε να το πιστέψουμε, όχι μόνο εμείς οι καλλιτέχνες αλλά και οι θεατές. Τώρα το έδαφος είναι πρόσφορο και η ενασχόληση με το βρεφικό θέατρο συνοδεύεται από μεγαλύτερη γνώση, αγάπη αλλά και έγνοια για το συγκεκριμένο είδος. Ο διάλογος που προκύπτει από τη δημιουργία παραστάσεων για μικρές ηλικίες και η ανταλλαγή συγκινήσεων πιστεύω πως είναι αστείρευτος.